Vegan

In den beginne…

Ik was al een jaartje aan het minderen met vlees en vis totdat ik in mei 2018 op de snelweg twee volgepakte veewagens tegenkwam. Het raakte me en ik kon het niet uit mijn gedachte zetten. Voor mijn lol zitten die dieren daar in en op elkaar gepropt na een klote leven (of misschien als bio beestje iets minder kloterig) om geslacht te worden op een niet humane manier (en als het wel ‘humaan’ is, is het wat mij betreft nog steeds niet ok). Ik voelde me een enorme hypocriet, want ik at nog wel steeds vlees, ook al was het een stuk minder. Dat heeft me de ogen geopend en dezelfde dag nog at ik geen vlees meer.

Net als veel omnivoren dacht ik van alles te missen qua voedingsstoffen, dus vis bleef ik wel in mindere mate eten (een dingetje omega 3 en 6 vetzuren missen, dacht ik). En lekker hypocriet, in mijn ogen hadden vissen vast niet zoveel last als landdieren van geslacht worden. Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat dat waarschijnlijk niet helemaal waar zou zijn, dus langzamerhand zoveel mogelijk overstapt op schelp- en schaaldieren, want die waren vast te klein en te onbenullig om ergens last van te hebben *kuch*…..

Keerpunt

Totdat ik in september de documentaires ‘What the Health’ en ‘Food Choices’ zag. Vooral bij het zien van die laatste was ik om. Net zo abrupt als het niet meer eten van vlees heb ik eind september besloten helemaal geen dierlijke producten meer te consumeren. Ik ging op zoek naar informatie en stuitte op de Vegan Challenge die vanaf 1 oktober in zou gaan en me uitdaagde om de hele maand geen dierlijke producten te gebruiken.

Het is inmiddels 2 november en het is me enorm meegevallen. Eieren at ik daarvoor al weinig, melk dronk ik al een tijd niet meer, alleen kaas zou een dingetje worden. Ik riep in de vegetarische periode regelmatig dat ik eieren en kaas veel te veel zou missen en daarom nooit een vegan kon worden. Eieren heb ik (nog) niet gemist, eerlijk is eerlijk, kaas wel. En wat ze ook zeggen, er is niets vegans dat kaas op wat voor manier dan ook vervangt.

Ik heb gemerkt dat ik beter geen vervanging kan gaan zoeken, want dan kom je met de meeste dingen bedrogen uit. Het is denk ik een overgangsperiode, want ik ga steeds minder proberen de kaas te vervangen (ook omdat ik het gewoonweg niet kan vinden). Er is nog wel wat te maken van de vegan Wilmersburger kaas (Jumbo) als je het smelt en dan met andere ingrediënten op een broodje doet, maar het blijft niet de kaassmaak hebben die ik zo gewend ben en lekker vind. Sinds ik weet wat de achterliggende gedachte is van het vegan zijn i.p.v. vegetarisch, houdt die wetenschap me toch af van het eten van kaas.

Waar ik even moeite mee gehad heb, is het feit dat ik blijkbaar de gezondheid van dieren hoger in het vaandel heb staan dan die van mezelf, want ik ben nu behoorlijk standvastig. Inmiddels bedenk ik me dat het niet uitmaakt wat me tegenhoudt, het werkt voor me en mijn eigen gezondheid vaart er ook nog eens wel bij.

Struggles

Ik weet niet hoe het verlopen was als ik niet elke dag in oktober via de Vegan Challenge goede en bruikbare informatie had gekregen op een vriendelijke manier, dat heeft me enorm geholpen. Er is een nieuwe wereld voor me opengegaan. Ik dacht voor de tijd dat je alleen nog maar sla, komkommer en kikkererwten mocht eten als vegan (lichtelijk overdreven), maar er zijn in de winkel zoveel producten die we dagelijks eten die gewoon vegan zijn of waar vegan varianten van zijn.

Eerlijkheidshalve moet ik erbij vertellen dat ik in oktober een paar keer bewust de fout in ben gegaan door een pizza te halen met kaas, 2 keer drop te eten waarvan ik wist dat er gelatine in zat en het bezoek aan een Grieks restaurant waar ik niet geïnformeerd heb naar eventuele vegan opties, omdat ik niet moeilijk wilde doen tegenover degene die me het etentje aangeboden had, dus maar vegetarisch gegeten heb. En net zoals ik eraan moet wennen ondanks dat ik er vol voor ga, is het helemaal een gewenningsproces voor de mensen om me heen (op een paar na die al steeds meer bewust eten of al vegan zijn).

Daarnaast ben ik -achteraf gezien- meerdere keren onbewust de fout in gegaan, doordat ik dacht iets vegans te eten waar dan toch ingrediënten in zaten die helemaal niet vegan bleken te zijn. Of een keurmerk verkeerd interpreteren om er later achter te komen dat niet alle groene-vink-keurmerkjes automatisch vegan zijn of ‘100% natuurlijk’ verwarren met ‘100% plantaardig’. Dat hoort bij het leerproces, ik weet er steeds meer van.

Ik ben bewust in deze blog niet verder ingegaan op wat ik dan precies gezien heb in die documentaires, waarom ik precies gestopt ben met dierlijke producten, hoe het zit met eventueel gemiste vitamines en mineralen en vegan doorvoeren buiten het eten om, want ik merk dat mensen zich snel aangevallen voelen en zich denken te moeten verdedigen waarom zij niet vegan zijn. Ten eerste weet ik er ook nog te weinig over om goed antwoord te geven en leer ik iedere dag bij, ten tweede ben ik 98% van mijn leven geen vegetariër/vegan geweest, dus waarom zou ik anderen proberen te overtuigen. Als iemand geïnteresseerd is, wil ik het zeker wel vertellen, maar ik waak ervoor om als ‘radicaal’ over te komen, dat heeft mij ook niet geholpen tijdens deze ontdekkingstocht.

Tot slot

Het verrassende is dat het kringetje om me heen meedenkt. Ik had bijvoorbeeld in oktober een paar al ingeplande etentjes staan met mensen die alles eten. Beiden boden ze aan zonder dat ik het vroeg om mee te doen op die avond. Met de ene gegeten in een vegan restaurant, met de ander de kok iets lekkers laten maken (zie de foto) wat een enorm leuke ervaring was (om niets van de kaart te kiezen) en nog hartstikke lekker ook! Of een zus die vraagt wat ik bij de thee mag en dan gewoon Café Noir in huis blijkt te hebben.

Nu alleen nog de recent ontwikkelde verslaving afleren….. allerlei niet direct nodige producten kopen op een Vegan beurs, omdat je daar gewoon ALLES kunt kopen zonder erover na te hoeven denken of etiketten te lezen ;-) .

Advertenties

Klanttevredenheidsonderzoeken

Zoals familie, vrienden en bekenden weten, ben ik meestal het zonnetje in huis en zie ik veel van de positieve kant, maar zelfs ik heb soms mijn grenzen.

Want weet je waar ik tegenwoordig een enorme wegtrekker van krijg? Van bedrijven die me maar om elke scheet benaderen om te peilen hoe ik hun service vond.

Als ik heen en weer heb gemaild/gebeld over iets dat een redelijk vraagstuk was, dan denk ik ‘mwah, prima, ik vul het wel in’, maar als ik bij Niels Notitieboek vraag of er een zwarte of blauwe pen standaard bij een pakketje geleverd wordt en Niels geeft aan dat het zwart is, dan ga ik daarna ten eerste niet het nagestuurde reviewformuliertje invullen en ten tweede ga ik niet klikken op het knopje ‘het was een geweldige service’. Nee Niels, het was gewoon OK. Geweldig vind ik het als je ook nog had neergezet dat je de pen in een gouden papiertje voor me zou inpakken of het ding met een limousine bij me thuis kwam afleveren.

Of dat je een dingetje hebt met Geertruida van de klantenservice van Kriebelendekleretruien.nl en dat ze me dan een klanttevredenheidsonderzoekje sturen waarbij ze vragen of ik ‘overall’ blij ben met de service van Kriebelendekleretruien.nl en je dus niet kunt aangeven dat je daar wel blij mee bent, maar NIET met Geertruida die als een halve zool blijft volhouden dat je administratiekosten moet betalen voor de nagezonden trui die in eerste instantie niet bij je geleverde pakket zat.

En dan de uitsmijter van de eeuw: het bedrijf dat me vroeg hoe ik vond dat de service was (ze hadden ook best wat goede service geleverd dus prima om in te vullen). Op mijn ingevulde formulier kreeg ik een fijn en prettig antwoord, maar toen….. kreeg ik vanuit hetzelfde bedrijf een mail met een link om een reviewformulier in te vullen over hoe ik het antwoord van de medewerker vond op mijn eerder ingevulde reviewformulier!

Ik zie al dat ik iedereen die ik werk gerelateerd mail daarna ga vragen wat ze van mijn antwoord vonden. Leo Leidinggevende vraagt me om iets kleins te doen. Dan ga ik Leo toch niet daarna vragen hoe hij vond dat ik dat gedaan heb? Dat is leuk als ik soortgelijke vragen 40 keer voor Leo heb uitgevoerd. Of als het om een enorm project gaat, dan wil ik na afloop best wel weten hoe Leo het vond.

Of ik vraag mijn collega’s of ik koffie/thee voor ze mee kan nemen. Zodra ik het neerzet vraag ik aan ze: ‘Hoe vond je dat ik het gedaan heb? Was het snel genoeg? Heb ik het juiste voor je meegenomen? Heb ik het op de goede plek op je bureau neergezet? Zal ik je helpen met opdrinken? Wil je een servetje tegen het knoeien? Is het niet te heet?’

Nu heeft het bedrijf waar ik voor werk er ook een handje van bij een niet nader genoemde afdeling. Je stelt een simpele vraag, je krijgt een simpel en correct antwoord en hopla, daar komt het reviewformuliertje weer. Enige extra minpunt hierbij is dat het formuliertje vaak een stuk later gestuurd wordt, zodat je amper nog weet waarom je ze benaderd hebt.

Als ik iets niet handig vind qua service van een bedrijf, dan laat ik het echt wel weten en niet eens altijd. En eerlijk is eerlijk, ik laat het ook weten als het wel goed was, daar heb ik geen reviewformuliertje voor nodig.

Maar ok, ik zou ik niet zijn als ik het niet relativeer. Het is tegenwoordig best moeilijk om aan (goede) reviews te komen en mensen zijn eerder geneigd zijn om een klacht in te dienen dan om een goede beoordeling te geven.

Dus om bedrijven en de mensen die er werken toch wat te helpen, hierbij een oproepje voor het Nederlandse volk, zodat het vanzelf een normale beweging gaat worden om eerder een compliment te geven dan te klagen:

• Stop eens op straat voor de mannen van de plantsoenendienst die in de regen staan te schoffelen om ze te zeggen dat ze dat toch maar iedere keer weer zo fijn doen en de boel zo netjes houden.
• Geef eens een leuke review op social media bij een bedrijf dat goed bezig is en dat best mag weten en schrijf dan net effe wat meer dan alleen een hartje of een duimpje.
• Mail de collega’s van een andere afdeling eens met de opmerking dat je ziet hoe druk ze het hebben en dat je met ze meeleeft.
• Maak eens een praatje met de schoonmaker die je bureau komt schoonmaken i.p.v. weg te lopen voor koffie, omdat je niet verder kunt werken.

Zodra we dat wat meer gaan doen, wordt het vanzelf een soort sneeuwbaleffect. Dan zal er minder geklaagd gaan worden, doen mensen automatisch met een glimlach sneller wat voor elkaar en bovenal: krijgen we hopelijk niet meer bij iedere scheet een mail wat we ervan vonden, hoe die rook en of je geen spieren in je achterste hebt verrekt!

Opmerking van de redactie: Ter bescherming van de bedrijven heb ik hierboven namen bedacht die verklappen uit welke branche ze komen, maar niet echt bestaan. Dit even voor degenen die naarstig op zoek gaan naar Niels Notitieboek of een trui willen bestellen bij Kriebelendekleretruien.nl

 

7 jarig jubileum

Het is vandaag 7 jaar geleden dat ik mijn blog gestart ben. Ik zie in mijn account dat ik 136 blogs heb geschreven in die 7 jaar. Dat is meer dan ik zelf in mijn hoofd had.

De eerste tijd heb ik anoniem geblogd, omdat ik alleen maar van me af wilde schrijven. Dat helpt me vaak om iets te verwerken of gewoon erover na te denken door gaandeweg het schrijven zelf met de oplossing te komen. Naarmate de maanden verstreken, vertelde ik steeds meer mensen in mijn omgeving van het bestaan van mijn blog. Inmiddels heb ik een trouw clubje dat mijn blogs leest.

Ik ben niet heel consequent met schrijven en publiceren, ik schrijf alleen maar als ik daar behoefte aan heb. Daarom was ik behoorlijk actief met schrijven na het overlijden van mijn zus. Het heeft me zo geholpen met de verwerking. Ik bleef doorrennen door alles dat geregeld moest worden (en je hoeft niet na te denken), dat het rustig gaan zitten schrijven (en herschrijven) als een soort van therapie voelde.

In het begin toen iedereen inmiddels wist dat ik blogde, hield ik toch wat rekening met wat ik schreef, omdat mensen het nog wel eens op zichzelf kunnen betrekken, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Daar ben ik mee opgehouden. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken en lees er vooral in wat je denkt te lezen. Ik heb het eigenlijk nooit in mijn blogs over iemand in het bijzonder of het moet er duidelijk bij staan.

Het is ook leuk voor mezelf om oude blogs terug te lezen. Ik lees soms dingen waarvan ik denk: ‘WAAAATT?!?!? Heb IK dat geschreven?!?! Dat zou ik nu niet meer zo doen.’
Ik heb wel eens de neiging gehad om zo’n blog weg te halen, maar toch uiteindelijk niet gedaan, zo zie je ook hoe je verandert.

Ik schrijf mijn blogs nog steeds alleen voor mezelf. Al heeft niemand er wat aan en wordt het niet gelezen, dan nog heeft het een geweldige functie, want ik heb lekker kunnen schrijven en ik heb mezelf weer een stukje verder geholpen door het van me af te schrijven. Dus ik ga niet schrijven: ‘Aan AL mijn fans, zonder jullie zou deze blog niet bestaan’, want dat is niet zo, ik schrijf zonder die fans gewoon door :-) .

Niettemin vind ik het hartstikke leuk dat er mensen zijn die mijn blog lezen en ook leuk als ik via verschillende kanalen een reactie hoor, maar het allerleukste is als ze vertellen dat ze er wat aan gehad hebben. Dat ze erdoor aan het denken zijn gezet. Niet om het ermee eens te zijn, maar dat er iets in hun bovenkamer is gaan werken door wat ik schrijf. Dat ze er iets in herkennen of dat het iets opgeleverd heeft.

 

Van een media stille week en iets met kernwaarden

De eerste vier maanden van het jaarprogramma van 365 dagen succesvol zijn voorbij. Gelukkig nog heel wat maanden te gaan tot eind december. Ja gelukkig, want ik word er enorm door geïnspireerd. Het doet mijn geloof in bepaalde zaken soms op mijn grondvesten schudden, maar het heeft duidelijk effect.

Ontwikkeling

Ik heb voordat ik aan dit jaar begon mezelf voorgenomen om alles wat er gaat gebeuren over me heen te laten komen, een open mind te hebben en of het nou buiten mijn comfortzone ligt of niet, ik ga het aan en daarna bedenk ik wel wat ik ervan vond.

Inmiddels is het tweede weekend achter de rug en wat een weekend was dat! Er gebeurt zoveel op die dagen. Het zijn lange dagen, maar stuk voor stuk waardevol. Ik merk dat ik na zo’n weekend de tijd nodig heb om van alle indrukken en gebeurtenissen bij te komen. Mijn hoofd zit zo vol na die dagen dat ik op de avonden ervan en de dag erna even geen puf heb om mensen om me heen uit te leggen wat ik meegemaakt heb. Het is net of ik in een bubbel leef die pas na een paar dagen openspringt om de buitenwereld weer toe te laten.

Mediastilte

We zijn op dit moment bezig met het voorbereiden van de nature quest. Een dag in de natuur doorbrengen in je eentje zonder wat voor afleiding dan ook. Geen mobiele telefoon, geen schrijfblok, geen andere mensen, geen muziek, geen eten, alleen er zijn op je eigen paar vierkante meters in de natuur met genoeg water, wat spul om eventueel ongedierte tegen te houden en een kleedje om op te zitten.

Ik heb al een vermoeden wat mij het meest zal gaan tegenvallen…. *kauw*hap*slik*….. *rolt met ogen*

Dat voorbereiden bestaat bijvoorbeeld deze week uit een media stille week. Iedere dag krijgen we een opdracht zoals het uitzetten van al je alerts op je telefoon tot het helemaal verwijderen van apps van je telefoon. Je mag wel naar je social media kijken, maar op je eigen tijd en vooral niet te vaak.

Weerstand

Gisteren kwam er toch wel wat voorbij waarvan ik dacht…. ‘*slik*…. moet dat echt?’ Er stond (onder andere) het volgende:

‘Doe hetzelfde op je social media accounts: ontvolg mensen die in je allergie zitten of waar je niet echt een band mee hebt. Onthoud: het is niet persoonlijk! Op deze manier zorg je ervoor dat wanneer er ergens iets bliept, je weet dat het iets of iemand is waar je energie van krijgt.’

‘Onthoud: het is niet persoonlijk?!?!’ Jaaaaa ja! (gevalletje weerstand)
Dat kun je wel zo lekker schrijven, maar ik weet zeker dat er mensen zijn op mijn social media die er echt niet zo over denken.

Maar ja, heb ik niet heel hard geroepen dat ik mezelf eraan gecommitteerd heb om overal aan mee te doen en later pas te bedenken wat ik ervan vind? En ben ik niet aan het leren om me niet meer te willen verantwoorden voor de dingen die ik echt wil en niet omdat een ander dat eventueel not done zou vinden? Was dat niet juist de reden dat ik me ontevreden voel? Door niet te doen wat ik wil en vooral lekker rekening te houden met Jan en alleman voor de goede lieve vrede?

Ik had heel slim bedacht dat het wellicht een stuk makkelijker is om mijn hele Facebookaccount te verwijderen. Dan voelt niemand zich persoonlijk aangevallen, want het ligt dan niet aan hen, ik doe het in het algemeen belang….. *kuch*…. tuurlijk.

Nou vind ik het opheffen van mijn FB account na er een paar dagen over nagedacht te hebben serieus geen gekke gedachte (heeft inmiddels niks meer te maken met het ‘makkelijke’ ervan wat ik in de vorige alinea schrijf), ik word van het meeste wat daar voorbijkomt niet direct gelukkig, ik zou alleen een paar groepen missen waar ik veel informatie vandaan haal (o.a. de groep met 365 cursisten). Wie weet (bijna) alle vrienden verwijderen en alleen verder gaan met wat groepen en bedrijven die ik volg zoals 365?

Kernwaarden

We zijn de laatste tijd met opdrachten bezig geweest om tot onze kernwaarden te komen. Als je die zo goed als geformuleerd hebt (stuk of 4 / 5) dan kun je ze naast de 4 gebieden leggen die ertoe doen in je leven (geld, werk, relaties, gezondheid). Het bovenstaande zou vallen in de categorie relaties. En laten nou in ieder geval 4 van mijn 5 kernwaardes erom schreeuwen om de actie wel gewoon uit te voeren, aangezien die staan voor wie ik ben en wat ik belangrijk vind.

Van de week zag ik een filmpje voorbijkomen via mijn zus met de boodschap dat iedereen haar moest nemen zoals ze was en dat ze niet van plan was te veranderen voor anderen. Toen bedacht ik me dat ik dat niet doe. Ik wring mezelf nog wel eens (vaak onbewust) in bochten om de goeie lieve vrede te bewaren. Ik vind dat ik niemand kan veranderen en dat ik iedereen dien te nemen zoals die is. Dat ik daarmee mijn eigen waarden voor het gemak over de schutting gooi, is eigenlijk om te huilen.

Durf

Maar zoals het wel vaker gaat de afgelopen maanden… even aan het idee wennen en dan het besluit nemen, niet teveel over nadenken, eerst doen en naderhand evalueren. En ondanks alles wat het bovenstaande met me doet, vind ik het stiekem toch best wel leuk en spannend en gaat het echt wel gebeuren, juist omdat ik de laatste tijd zie dat het vaak meevalt (of misschien niet), maar dat het mij hoe dan ook een stuk gelukkiger en rustiger maakt.

Oordeel over je naaste

Alweer bijna 3 maanden onderweg met het jaarprogramma van 365 dagen succesvol en wat leer ik er veel van. Schreef ik in mijn vorige blog nog over mijn grootste frustratie ‘betweters’, word ik nu met mijn neus op de feiten gedrukt wat mijn eigen aandeel hierin is.

Byron Katie

Ik kan het iedereen aanraden, het zet alles in perspectief. We zijn aan de slag gegaan met de filosofie van Byron Katie. Hier vind je het werkblad, mocht je het interessant vinden om eens in te vullen. Erg handig en verhelderend als je ergens tegenaan loopt en je komt er niet uit.

Je vult zes vragen in, dat is nog best makkelijk om te doen, want je kunt heerlijk je eigen frustratie erin kwijt. Maar ja, daarna word je gevraagd om die frustratie om te keren.

Vragen

De vragen zoals deze ook op het al op het eerder genoemde werkblad staan:

1. In deze situatie, wie maakt je boos, verwart je, maakt je verdrietig of stelt je teleur en waarom?
2. In deze situatie, hoe wil je dat hij/zij verandert? Wat wil je dat hij/zij doet?
3. In deze situatie, wat voor advies zou je hem/haar geven?
4. In deze situatie, wat heb je nodig dat hij/zij denkt, zegt, voelt of doet zodat jij gelukkig bent?
5. Wat vind je van hem/haar in deze situatie? Maak een lijstje. (Denk erom: wees kleinzielig en oordelend.)
6. Wat is het van deze situatie dat je nooit meer wilt ervaren?

Antwoorden

Mijn antwoorden op de zes vragen:

1. In deze situatie was ik boos op betweters, omdat zij mijn mening belachelijk maken.
2. Ik wil dat betweters openstaan voor mijn mening en echt naar mij luisteren.
3. Ik vind dat betweters eerst eens zouden moeten nadenken voordat ze gelijk hun ego erin gooien.
4. Ik heb nodig dat betweters mij zien en oprecht geïnteresseerd zijn.
5. Ik vind betweters mensen die anderen kleineren en die vinden dat alleen hun mening telt.
6. Ik wil nooit meer ervaren dat betweters mij klein en belachelijk maken.

Draai het om

De opdracht daarna is dan: draai het om naar jezelf, draai het om naar die ander en naar het tegenovergestelde. Een voorbeeld met de eerste twee vragen/antwoorden.

1. Omdraaien naar mijzelf: ik maak mijn eigen mening belachelijk. Omdraaien naar de ander: ik maak de mening van betweters belachelijk. Het tegenovergestelde: betweters maken mijn mening niet belachelijk.
2. Omdraaien naar mijzelf: ik sta niet open voor mijn eigen mening en luister niet echt naar mijzelf. Omdraaien naar de ander: ik sta niet open voor de mening van betweters en luister niet naar hen. Het tegenovergestelde: betweters staan open voor mijn mening en luisteren naar mij.

Door over betweters te zeiken en zaniken maak ik de mening van hen net zo goed belachelijk en kleineer ze op mijn beurt. Ik voelde mijzelf een slachtoffer terwijl ik net zo goed een dader ben.

Als ik dan verderop na de omdraaiingen lees ‘ik zie mijzelf niet’ en ‘ik kleineer mijzelf, omdat ik vind dat mijn mening niet telt’ dan is dat best even slikken. En waarom? Omdat het ook zo is.

Het laatste in deze opdracht is om bij de zesde vraag/antwoord het zo om te draaien dat er komt te staan ‘ik ben ertoe bereid’ en ‘ik kijk ernaar uit’. En voor mij is dat dus:

Ik ben ertoe bereid om mijzelf niet meer klein en belachelijk te maken.
Ik kijk ernaar uit om mijzelf niet meer klein en belachelijk te maken.

Dit inzicht is er natuurlijk niet even in een half uurtje gekomen, dat kun je een paar dagen op je in laten werken, voordat je van de ene naar de andere stap gaat. Hetgeen je het meest treft is vaak hetgeen waar je wat mee kan.

Eureka!

Dat ik mijzelf klein en belachelijk maak en blijkbaar niet interessant genoeg vind komt me bekend voor. Geen betweter in de wereld kan mij zo laten voelen als ik het zelf niet geloof. En boos worden op hen komt alleen omdat ik boos op mijzelf ben, omdat ik het stiekem gewoon geloof.

Die verdomde spiegel! Alles waar ik tegenaan loop is een spiegel. Niet altijd leuk om te constateren, maar het werkt wel bevrijdend. Want al die tijd denken dat betweters mij wat aan doen en daar niks aan te kunnen doen, is dus iets dat ik zelf helemaal in de hand heb. Zij laten mij onbewust zien hoe ik over mijzelf denk en omdat ik dat liever niet wil weten projecteer ik mijn boosheid op hen, terwijl ik beter boos op mijzelf kan zijn voor het kleineren van mijzelf.

 

Dat is toch hartstikke fijn! De macht zelf hebben en het niet bij een ander neerleggen. De enige die ik kan veranderen ben ikzelf. Nu nog even bedenken hoe ik dat ga doen, maar dat is een dingetje zelfliefde vrees ik. Maar met deze inzichten en de ontwikkeling naar een leven volgens mijn eigen dromen, kom ik er stapje voor stapje.

Start jaarprogramma 365 dagen succesvol

De eerste maand van 2018 is alweer voorbij. En wat voor een maand. Het jaarprogramma van 365 dagen succesvol is begonnen. Door middel van een app krijgen we bijna iedere dag een (kleine) opdracht die je mag delen met je groep. De groep bestaat uit zo’n 25 personen met een coach. Je kunt op elkaar reageren en dat gebeurt ook regelmatig. We leren van elkaar, dat werkt voor mij. Het fijne is dat we met gelijkgestemden zitten en iedereen elkaar in de waarde laat. Het voelt als een warm bad. Dat was ook zo tijdens het eerste live weekend waar alle groepen bij elkaar komen. Ik heb in de afgelopen maand al wat zaken overwonnen door uit mijn comfortzone te komen met als hoogtepunt een ijsbad nemen. Had me een jaar geleden gezegd dat ik over een jaar in een ijsbad zou zitten, ik had je voor gek verklaard.

Leerpunt

Mijn grootste leerpunt is leven en laten leven. Zelf mijn leven leiden, doen daar waar mijn dromen liggen en wat ik wil. En dat heeft niks met egoïsme te maken, het heet goed voor jezelf zorgen. Ik geloof dat ik een leuker mens ben voor de mensen om mij heen als ik in mijn kracht sta en blij ben met mijn keuzes. Die keuzes zijn niet altijd makkelijk, want nu ‘moet’ ik kleur gaan bekennen en ongeacht wat anderen ervan vinden laten zien waar ik werkelijk voor sta. Ook voor mijn omgeving zal dat even wennen zijn, want ik neem daarbij afscheid van dingen die mij niet verder helpen. Dat kan overal in zitten. Mijn mening, mijn gedrag, mijn beslissingen. Maar ik word wel eerlijker. Het is straks niet meer iemand die meebeweegt alleen omdat een ander dat wil of wat ik denk dat die ander wil.

Tijdens de eerste maand hebben we wat opdrachtjes gekregen waarbij je dingen in je huis kan neerzetten/ophangen als reminder voor waar dit jaar voor mij over gaat en wat me helpt om het in mijn systeem te krijgen. Normaal gesproken zou ik dat z.s.m. weghalen als er visite komt, bang om (negatief) commentaar te krijgen. Dus dit soort dingen zijn voor mij een mooie uitdaging, want dat ga ik niet meer doen. Leven en laten leven tenslotte. Wat die ander ervan denkt of vindt is niet mijn mening/waarheid en het is al helemaal niet DE enige waarheid.
Is er wel een waarheid? Iedereen leeft in zijn eigen waarheid. En wat zou het mij moeten uitmaken dat die ander mijn waarheid niet snapt of belachelijk vindt? Word ik daar een minder mens van? Ik denk tegenwoordig steeds vaker dat de negatieve mening van die ander juist een leerpunt voor diegene is. Waarom iemand belachelijk maken om zijn mening?

Frustraties

Op enig moment in januari kregen we de opdracht een top 3 te maken van je frustraties. Dat kon je een week lang bijhouden. Mijn nummer 1 stak er met kop en schouders bovenuit: betweters!

Ik ben ervan overtuigd dat hetgeen waar je tegenaan loopt vaak op je pad komt om je een les te leren. Je kunt die les laten voor wat het is, maar je kunt er ook mee aan de gang gaan. En ja hoor… natuurlijk heb ik mensen in mijn omgeving die in mijn irritatiezone zitten. Op mijn werk, bij mijn opleidingen, in mijn privéleven en in het verdere dagelijks leven. Zolang ik me aan bepaalde dingen stoor, zolang zal ik er last van hebben en zal het op mijn pad blijven komen.

Daarom ga ik nu ook iets doen wat ik zelf niet voor mogelijk had gehouden, want ik spring bijna nog liever uit een vliegtuig zonder parachute (lichtelijk overdreven). Komtie:

‘Een grote oprechte dank je wel aan alle betweters op deze wereld. Een dank je wel aan degenen die mijn keuzes belachelijk proberen te maken. En dank je wel dat jullie proberen me klein te houden, want het is een enorme les voor me.’

Geloof me, ik bedoel dit werkelijk niet sarcastisch. Langzaamaan begint namelijk het zelfvertrouwen bij me te groeien, waardoor het steeds minder makkelijk is om me te laten raken. Inderdaad, niet om me te raken, maar me te LATEN raken. Dat zet ik hierboven ook eigenlijk niet goed neer bij het bedankje. Ik doe het allemaal zelf. Ik laat het me aanpraten. Als ik erover nadenk is het alleen maar een manier van anderen om hun eigen onvolkomenheden te maskeren door de ander kleiner te maken. Ook zij zijn niet perfect en hebben hun eigen weg te gaan.

Bewondering

Het is best grappig om bij jezelf na te denken waarom het een punt van irritatie is. Het duurde even, maar ik weet het. Want…. ja ja (weer een uit-het-vliegtuig-spring-zonder-parachute-momentje). Eigenlijk bewonder ik diep van binnen iets aan betweters. En dat is dat ze zich gewoon openlijk uitspreken over de dingen waar ze voor staan. Of ze nou waar zijn of niet, het is voor hen de waarheid en daar staan ze voor. En wat doe (of deed) ik nou juist veel te weinig? Juist!

Ik wring mezelf liever onbewust in allerlei bochten om mee te gaan met de denkwijze van de ander om maar aardig gevonden te worden. Om maar niet ‘gek’ over te komen. En om nog een laagje verder te gaan… wat daarachter zit is dat ik altijd bang ben dat mensen niet van me zullen houden en weg zullen gaan als ik iets doe waar ze niet achterstaan. Dus vooral niet teveel opvallen en ‘normaal’ doen (want dat is tenslotte lekker spannend en geeft het leven veel pit… NOT).

Leermomentje

Dat is denk ik ook de reden dat ik vrij wil zijn. Vooral jezelf niet binden, want dan bestaat de kans ook niet dat je verlaten wordt. Jemig, ik krijg ineens een brainwave nu ik hiermee bezig ben. Ik doe het zelf ook! Ik laat frustraties zo opkroppen, dat ik op een gegeven moment alleen nog maar de uitweg zie om een relatie te verbreken i.p.v. geleidelijk aan in de jaren de frustraties uit te spreken en een andere manier te vinden om met elkaar om te gaan. En wie weet zou dat ook uiteindelijk niet geholpen hebben, maar dan is het wel voor mezelf en de ander begrijpelijker.

Hoe ironisch is het dat ik me er soms aan erger dat mensen geen rekening met me houden of dat ik niet ‘gezien’ word. Nee gek hè? Ik doe er ook alles aan om dat voor elkaar te krijgen *rolt met ogen*… zucht… je hebt hier zulke leuke gifjes voor.

 

In herinnering – 3 jaar geleden

Het lijkt soms wel alsof de jaren voorbij vliegen. Door zo’n dag als vandaag sta ik er even bij stil, omdat het leven zoals dat was voor 12 december 2014 niet meer bestaat.

Terugblik

Alweer een jaar verder zonder mijn oudste zus. Wat vaak op 31 december of 1 januari de traditie is, doe ik sinds 3 jaar op deze dag: terugkijken op het afgelopen jaar. Als ik mijn blog van vorig jaar rond deze tijd lees, dan lees ik dingen die inmiddels veranderd zijn.

• Dat ik nog steeds niet wakker lig van mijn werk is een feit (op een paar ochtenden na vorige week, maar dat had niet alleen met mijn werk te maken). Ik wist mezelf snel weer te herpakken en te bedenken dat het niet helpt. Wat daar zeker bij helpt zijn de meditatie- en ademhalingsoefeningen die ik tegenwoordig iedere ochtend doe.
• Dat ik inmiddels een nieuwe uitdaging heb qua loopbaan, maar vorig jaar nog schreef dat ik dat zou gaan onderzoeken, omdat ik er niet geheel blij meer van werd.
• Dat ik beter naar mijn lichaam dien te luisteren, omdat me dat vorig jaar nogal eens in de steek had gelaten. Ook dat is achter de rug. Ik kan me weer normaal verplaatsen en doe van alles zonder erbij na te denken of het wel gaat met lopen.
• Dat ik de nummers van zus niet meer in mijn contactpersonenlijst van mijn telefoon heb staan. Het heeft nog even geduurd, maar sinds een aantal weken heb ik ze verwijderd.

En zo gaat het steeds verder. Het leven gaat verder, zonder haar te vergeten.

Gemis

Het blijft nog wel eens een uitdaging. Bijvoorbeeld op de momenten dat ik haar zo graag enthousiast op zou willen bellen om te vertellen wat voor leuks ik heb meegemaakt of ga doen. Of gewoon even tegen haar aan zeuren, omdat ik me alleen voel. Maar die keren dat ik me alleen voel, zijn de keren dat ik haar mis. Ik voel me nooit alleen, maar soms vliegt het me ineens bijna beangstigend echt aan als ik bedenk dat ik haar nooit meer zal zien of spreken en dat ik niemand uit kan leggen wat dat intense gevoel is. Ze is verweven in alle vezels van mijn lichaam en dan voelt het soms zo verscheurd.

Ik heb dat nog nooit met anderen om me heen gehad die zijn overleden. Niet dat ik mijn ouders niet mis, maar het komt vast doordat ik daar vrede mee heb gehad vanaf het begin, omdat dat heel natuurlijk was door hun hogere leeftijd. Tijdens je leven wen je al langzamerhand aan het feit dat je ouders ouder worden en op een keer zullen gaan overlijden. Nog steeds niet makkelijk als het dan gebeurt, maar iemand die zomaar zonder aankondiging en verwachting qua leeftijd uit je leven wordt gerukt is wat mij betreft een stuk moeilijker te verteren en te accepteren.

Verandering

Het afgelopen jaar stond vooral in het teken van kiezen voor mezelf. De dingen doen die ik écht leuk vind en me niet meer te verschuilen achter ‘ik durf niet’ of ‘doe vooral geen dingen die anderen niet van me verwachten’. Mijn passie zoeken en niet blijven hangen in ‘ik wil wat anders, maar wat dan’ en daar vervolgens niks mee doen. Ontdekken dat ik zoveel energie krijg van de dingen doen die ik erg leuk vind en dat de mensen om me heen gewoon meebewegen zonder het gek of raar te vinden. En nog fijner: ook al zouden ze dat wel vinden dat ik me daar niet meer aan stoor, omdat de enige die mijn leven kan leiden ikzelf ben en het verdomde stom is om de jaren die ik nog heb te verpesten door allerlei gedachtes die me niet verder helpen.

2018

Doordat het verrekte handig blijkt te zijn om niet alles alleen te willen doen (blijft een uitdaging) staat het aankomende jaar in het teken van een grote groep gelijkgestemden die me gaan helpen nog meer uit mezelf te halen. De buddy die ik daarbij nodig heb, is ook al gevonden en grappig genoeg is die gevonden op een bijzondere manier waarbij je gelijk weet dat dat zo heeft moeten zijn. Ik geloof er heilig in dat je als mens jezelf voortdurend kan blijven ontwikkelen. Ik hou ervan. Het is niet altijd makkelijk, maar dat hoeft ook niet. Juist de dingen die ‘wringen’ zijn de pareltjes om te onthouden, waardoor je weer verder komt.

Dus op naar 2018. Ik ben benieuwd wat ik volgend jaar om deze tijd te vertellen heb. Ik kijk er met vertrouwen naar uit.

 

 

Druk, druk, druk…

‘Let’s stop telling each other how busy we are’

‘Hai, hoe is het met je?’
‘Ja, druk joh, niet normaal!’
‘En met jou?’
‘Ja, ik ook, ik weet van voor naar achter niet dat ik leef.’

Zo begint ongeveer menig gesprek tussen twee mensen.

Ik ben zelf één van die mensen. Niet meer met enige regelmaat, want ik wil dat druk, druk, druk juist niet meer. Of beter gezegd: ik wil me er niet mee identificeren. Ik voel me serieus een soort van verplicht om ook maar te roepen dat ik het druk heb, want blijkbaar hoort dat. Als je het niet druk hebt, dan heb je geen leven of je schijnt niet mee te tellen. Net alsof je er een bepaalde status aan ontleent.

Ik werd getriggerd door die Engelse zin, omdat ik het idee heb dat het een soort van negatieve lading heeft. Als iemand roept ‘lekker (druk) bezig te zijn’ dan is het nog anders. Dat je genoeg te doen hebt, maar daar fijn mee bezig bent en je tijd er flink mee vult. Dat je er veel energie van krijgt en blij bent dat je zoveel werk hebt.

Maar het lijkt erop dat het mensen overkomt. Dat je erdoor geleefd wordt en dat eigenlijk niet wilt. ‘Ik weet van voor naar achter niet dat ik leef.’

Alles is druk, de baan, het leven, de vakantie, de weekenden… En aangezien ik van mezelf weet dat ik het nog wel eens roep terwijl het niet waar is, denk ik: zou ik de enige zijn die maar gewoon meedoet met de massa? Ik kan het me niet voorstellen.

Het is bijna een stopwoordje geworden. Zijn we zo druk? Doen we druk? Liegen we er (on)bewust over om erbij te horen of kunnen we niet goed met onze tijd omgaan?

Begrijp me niet verkeerd, ik ken genoeg mensen die het erg/te druk hebben. Ik heb er 48 voor moeten worden om te bedenken dat ik dat niet meer wil en wie weet valt het me daarom meer op bij anderen. Het is heerlijk naïef gedacht van me, aan de start van een eigen bedrijf zeggen dat ik niet meer druk wil doen of zijn, maar ik ga het anders benaderen. Genoeg te doen hebben, lekker in de flow zitten en op die manier niet omvallen, is meer de kant die ik op wil en wat me al een paar jaar best lukt. Ik lig niet voor niks niet meer wakker van mijn werk sinds ik weet hoe plotsklaps het leven voorbij kan zijn en hoe ontzettend onbelangrijk heel hard werken is. Er heeft denk ik nog nooit iemand op zijn sterfbed geroepen dat het zo fijn was altijd maar te druk te zijn.

Enige punt waar ik nog aan kan werken is mijn denkwijze over het ‘niet druk zijn’ te wijzigen en dus niet meer te denken dat ik wat te bewijzen heb door ook te zeggen dat ik het ontzettend druk heb terwijl dat dan een politiek correct antwoord is.

Ik ben al bijna af van het ‘wat zullen anderen wel niet vinden’ (ontzettend bevrijdend), dus deze hobbel kan ik ook nog wel nemen. Het lukt vooral nog niet bij mensen die ik niet goed ken. Bij directe collega’s, familie en vrienden vertel ik gewoon als ik een weekend in huis heb ‘getrut’, het liefst in een versleten joggingbroek en zonder make up. Bij anderen laat ik me toch een soort van intimideren en doe ik gezellig mee met het ‘oh oh, wat hebben we het ontzettend druk met z’n allen en wat zijn we er ontzettend klaar mee, maar we doen er niets aan, want het bekt zo lekker.’ Klaar ermee vanaf nu. Eens kijken wat de reacties zijn als ik een rustig weekend heb gehad en ik zeg dat ik nada, niets en noppes gedaan heb.

 

Afscheid nemen van spullen

Ken je dat gevoel, dat spullen die in je huis staan of liggen je op je nek kunnen zitten? Dat je ernaar kijkt en er geen fijn gevoel (meer) bij krijgt? Van die spullen die je niet direct wegdoet, omdat ze een emotionele lading hebben. Die spullen ga ik een mooiere bestemming geven. Ik kan redelijk makkelijk afstand doen van spullen, behalve een paar die linken aan mijn overleden zus.

Het blijven nog steeds ‘spullen’ die verder alleen maar staan te staan en geen gevoelens hebben. Ík geef ze die lading. Het hele proces speelt zich in mijn hoofd af, die spullen malen er niet om of ik ze laat staan, kapot gooi of weggeef.

Afscheid nemen

Ik lees regelmatig over ontspullen / opruimen / minimaliseren en tijdens het lezen van een Facebookbericht van een Amerikaanse dame die er haar beroep van heeft gemaakt, kreeg ik zo’n Willie Wortel lampje boven mijn hoofd. Als je moeite hebt met spullen wegdoen waar een emotionele lading aan zit, neem er dan eerst goed afscheid van. Maak er een soort van eerbetoon van. Heb je een mooie jurk hangen die je niet meer draagt, maar alleen bewaart omdat het zonde is om weg te gooien of omdat je die aangehad hebt op de eerste date met je man, trek die jurk nog één keer aan en draag die dan een dag of ga er gewoon mee op de bank zitten, wat je wilt. Zet een beeldje dat achterin de kast staat en van oma was een paar dagen in je huiskamer. Kijk er zoveel mogelijk naar, denk aan de herinneringen, maak er een foto van en doe het dan weg. Weg hoeft niet te betekenen ‘in de prullenbak’, maar naar een goed doel, verkoop het of breng het naar de Kringloop.

Het gaat hierbij dus alleen om spullen die je op je nek zitten. Als ik het prima vindt dat mijn kast voor de helft vol hangt met niet gedragen spullen, dan is er geen probleem.

Aandenken

Vaak is mijn uitlaatklep schrijven over de zaken die me bezighouden. Als ik de spullen hier ‘een plaats geef’ dan hebben ze genoeg aandacht gehad en kunnen ze een nieuwe bestemming krijgen. Als ik erover nadenk heb ik met het ene meer moeite dan met het andere.

Mijn zus heeft jaren geleden dit beeldje aan mijn ouders gegeven. De achterliggende reden weet ik al niet eens meer. Mijn ouders waren er erg blij mee en hebben het jaren in huis gehad. Toen mijn ouders beiden overleden waren, wilde mijn zus het graag weer zelf hebben. Het beeldje heeft bij haar in huis gestaan tot haar overlijden in december 2014. Daarna heb ik het meegenomen. Het had voor mij de herinnering van vroeger, van het zien staan in huis bij mijn ouders, tot aan het huis van mijn zus. Daarom wilde ik er geen afstand van doen. Als je me vraagt of ik dat beeldje ooit voor mezelf gekocht zou hebben? Nee. Ik vind het een lief beeldje, maar ik hou niet zo van dit soort beeldjes. Toch heeft het me troost geboden de laatste paar jaar, maar sinds een paar maanden begint het me op mijn nek te zitten. Het geeft me geen fijn gevoel meer. Ten eerste omdat het niet mijn smaak is, ten tweede omdat het me herinnert aan verdrietige tijden en dat wil ik niet meer.

Vlak voor haar overlijden kregen mijn andere zus en ik dit bordje van mijn oudste zus.
Dat was best wrang toen ze kort daarna overleed. Ik kon het daarom niet wegdoen. Het heeft tot voor kort in de huiskamer gestaan bij wat andere spulletjes. Maar wederom… ook hier krijg ik inmiddels de kriebels van. Zeker omdat de tekst die erop staat me verdrietig maakt. Het is geweest, ik kan die herinneringen niet meer met haar delen.

Dit beeldje is een ander verhaal. Ik heb het van een dierbare vriendin gekregen als steun toen mijn zus overleed. Erg lief. Het gaf ook steun en het stond mooi bij de andere spulletjes die me aan mijn zus deden herinneren. Maar ook dit heeft inmiddels iets beladens. Het heeft zijn doel die paar jaar gehad. Ik heb het er een paar weken geleden met die vriendin over gehad. Ik wilde graag dat ze snapte waarom ze het een volgende keer niet meer zou zien in mijn huis.

Bewaren

En dan is er nog de categorie die ik nog niet weg wil doen, maar ook niet meer neer wil zetten. Althans, niet het hele jaar. Ik heb nog een mooi waxinelichthoudertje dat ik ooit zelf aan haar gegeven heb. Er staat ‘zus’ op en het schijnsel van het licht van het kaarsje geeft een leuk effect op de muur en de ondergrond. Die categorie gaat in een mooie doos en merk ik dat ik er niet meer aan denk of dat die doos me gaat ‘roepen’ in mijn slaap, dan gaat het alsnog weg. Maar als ik rond Kerst denk ‘dat wil ik graag neerzetten’, dan komt het weer voor even terug in de huiskamer.

Wat mij blij maakt

Ik heb recentelijk een mooie foto van mijn zus en mij laten afdrukken en in een mooi lijstje in de huiskamer gezet. Dáár krijg ik een fijn gevoel van. De foto is genomen op mijn verjaardag een aantal jaar geleden. Ik had een high tea georganiseerd buiten de deur met een groep mensen en we hadden een ontspannen, gezellige middag, dat is ook te zien door onze lachende gezichten op de foto. Ik kijk er steeds weer met plezier naar.

Ik heb een fijn fleece vest van haar. Echt zo’n vest waar je op een koude winteravond mee op de bank kruipt met een lekkere warme kop thee. Daar word ik dan weer heel blij van. Ik zie haar in mijn gedachte nog wel eens zitten op haar eigen bank met dat vest aan.

Ook heb ik een klein theekopje met een mooie afbeelding van een eekhoorntje. Dat kopje gebruik ik regelmatig als ik een hele pot thee zet. Ik kan me niet herinneren dat ik het haar ooit heb zien gebruiken, maar ik zag het altijd staan in haar keukenkastje als ik iets anders pakte en vond het toen al een mooi kopje.

De meest waardevolle herinneringen zitten in mijn hoofd. Daar zijn geen spullen voor nodig. Dus ook al zou alles uit mijn huis weg zijn dat me herinnert aan mijn oudste zus, dan nog is ze natuurlijk niet vergeten. Dat is ze pas als ik niet meer aan haar denk en dat gaat niet gebeuren.

Eigen leven leiden

Filmpje

Vanochtend stuitte ik op het YouTube filmpje The Magic of Not Giving a F*ck van Sarah Knight. Het resulteerde in een post op mijn FB pagina met het filmpje daarbij geplakt en de tekst ‘Het is toch het fijnste voor een mens om om te gaan met mensen waar je energie van krijgt en die het beste met je voor hebben? Ik zal dat andersom ook niet voor iedereen zijn die ik ken. Waarom hebben we dan toch zo’n moeite om dat eerlijk te zeggen en afscheid te nemen van de ander op een respectvolle manier zonder enige negativiteit? Dat bleef hangen in mijn hoofd en ik kreeg opeens weer inspiratie om te gaan bloggen.

Leren kennen

Ik doe steeds meer zelfonderzoek en leer wat mij drijft in deze wereld. Ja ja, 48 jaar en ik leer mezelf eindelijk écht kennen.

Ik ben er heilig van overtuigd dat als ik de stappen neem om daar te komen waar ik uiteindelijk zal willen zijn, ik alleen maar de juiste mensen op mijn pad vind die me daarbij helpen. Zo ook de loopbaancoach waar ik een half jaar gelopen heb. Ik heb de coach gekozen waarbij ik van tevoren wist dat ik uit mijn comfortzone zou gaan stappen. Ik was meestal degene die de veilige keuzes maakt. Inmiddels weet ik dat dat me geen klap vooruit helpt.

Eiffeltoren

Al jaren roep ik dat er een gebeurtenis in mijn leven is geweest waar ik nog steeds ontzettend van onder de indruk ben. Dat is het (bij toeval) beklimmen van de trappen van de Eiffeltoren.
We dachten slim te zijn door in de kortste rij te gaan staan. Toen we na een hele tijd bij de ingang kwamen, bleek dat die kortste rij niet voor niks was… het was de rij voor de trappen! Ik kon er op dat moment totaal niet om lachen en was best boos. Ik zag mezelf echt niet zoveel trappen lopen. En hallo(!), waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Maar ja, om nou weer in de rij van de lift te gaan staan… Dus daar stonden we met z’n vieren. Gaan we dit echt doen? We waren alle vier geen regelmatige bezoekers van de sportschool. Afgesproken dat we het ieder op ons eigen tempo zouden doen en op elkaar zouden wachten bij het eerste dek.

Het was wat mij betreft echt afzien. Ik was in mijn optiek degene die het meest ongetraind was (lees: uithoudingsvermogen is ergens diep begraven in China) (hm… waarschijnlijk ergens bij de Chinese Muur… ook veel trappen) (ik dwaal af). Ik vond een manier om niet half dood aan te komen op het eerste level. Na iedere paar trappen hing er een bord met weetjes over de Eiffeltoren. Dus ik kon wat leren en gelijk ook uitrusten, twee vliegen in één klap. Ik was als laatste boven, maar ik was er niet minder blij om. Ik liep daar even rond en bedacht me dat wanneer ik nu niet gelijk door ging lopen ik waarschijnlijk af zou haken. Dus de anderen gezegd dat ik alvast ging. Op het tweede dek aangekomen (zo’n 700 treden vanaf de grond) waren we euforisch. We hadden een schitterend uitzicht en was de pay off 1000 keer groter dan ‘even met de lift naar boven’. Nog steeds denk ik aan dat moment terug. Hoe ontzettend NIET leuk ik het in eerste instantie vond, hoe het afzien was, hoe lang het wel niet duurde, hoe rottig mijn conditie ook was… het was één van mijn mooiste ervaringen.

Ik heb er de jaren daarna niet altijd naar geleefd, maar het is me steeds bijgebleven. Waarom deed ik dat niet vaker, ondanks dat het me heel wat opleverde? Waarschijnlijk omdat ik de meeste dingen heb gedaan, omdat het politiek correct is, ‘normaal’, omdat het zo hoort of door de invloed van anderen.

Verandering

En dat brengt me weer terug op de reden van deze blog. Ik heb zolang geleefd op de manier van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’, dat ik niet beter wist. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dat mezelf aangedaan. Niemand om mij heen is daar verantwoordelijk voor, dat ben ik zelf.

Ik moest tegen de 50 lopen om me te realiseren dat ik dat niet meer wil. Niet blijven hangen in een vaste baan die lekker veilig is, maar eigenlijk niet is wat ik wil. Hoeveel jaar loop ik al niet te roepen dat ik iets anders wil en vervolgens blijf ik gewoon doorgaan. Ondertussen heb ik enorm veel geleerd van de banen die ik heb gehad, heb ik me goed ingezet, veel leuke collega’s (gehad) en was het echt geen kommer en kwel. ‘Minor detail’… ik heb alleen niet het beste uit mezelf gehaald.

Ook met mensen om blijven gaan waar ik geen energie van krijg of die niet op hun eigen wijze dezelfde kant op bewegen. Het gesprek niet aangaan met diegenen, maar het een soort van dood laten bloeden. Dat lukt natuurlijk niet (op een enkeling na), dus dat blijft etteren met de wetenschap dat die mensen dat wel of niet door hebben. Daardoor ben ik ook geen inspirator geweest voor hen, omdat ik allang ben uitgecheckt. En dat is wel een puntje waar ik wat aan ga doen. Want waarom blijven mensen in mijn omgeving met enige regelmaat de dingen doen die ik niet wil? Omdat ik het ze ook niet vertel. En die ander hoeft zich echt niet voor mij aan te passen, maar als het blijkbaar niet (meer) werkt, zal er een eind aan komen. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar het frustreert me dat ik het door laat kabbelen en het mij (en ook hen) geen goed doet. Zolang ik mijn doel maar voor ogen hou en dat ook uitdraag gaan de mensen erin mee, omdat zij er ook energie van krijgen of ze verdwijnen uit mijn leven.

Besef

En als we dan toch bezig zijn, denk ik ook eindelijk te weten waarom ik zo’n idiote relatie met eten heb. Het is mijn afweermechanisme om te leven met al die verkeerde keuzes die ik heb gemaakt en waarmee ik heb geleefd. Ik dacht altijd dat ik niks anders kon opstarten, omdat ik daar te slap voor was en het toch wel weer niet zou lukken. Nee, weet je wanneer het niet lukt: als je iets gaat doen dat je ook helemaal niet wilt. Nu ik de richting op ga die ik wil, krijg ik zoveel energie en enthousiasme dat het me al bijna geen bal meer uitmaakt dat ik straks geen ‘veilig’ inkomen heb door een eigen onderneming op te gaan starten. En wie weet ga ik daar gigantisch in falen… lekker belangrijk, dan heb ik wel gedaan wat ik wilde en ga ik verder op weg naar hetgeen wel gaat lukken. Voor mijn part ga ik goedkoper/kleiner wonen. Als dat mij helpt mijn dromen te verwezenlijken dan is dat een prima keuze.

En hoe meer ik loslaat wat niet bij me past, hoe meer energie ik krijg, hoe makkelijker het me afgaat, hoe blijer ik word, hoe leuker ik word als mens en hoe natuurlijker het voelt. En niet dat ik geen enkele tegenslag zal ervaren, boos of verdrietig zal zijn, maar het gaat om de manier waarop ik er daarna mee omga. Ik deal ermee en ga weer door. Door die ervaringen wordt een mens sterker.

 

Ik zou willen…

Ik kwam pas de top 5 tegen waar mensen spijt van hebben die op hun sterfbed liggen:

1. Ik zou willen dat ik de moed had gehad om het leven te leiden dat ik wilde, niet wat anderen van me verwachtten.
2. Ik zou willen dat ik niet zo hard had gewerkt.
3. Ik zou willen dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te delen.
4. Ik zou willen dat ik contact had gehouden met (oude) vrienden.
5. Ik zou willen dat ik gelukkiger was geweest.

Het overwegen waard om er wat aan te doen.

Om mee te geven

En mocht je het volgende denken:

1. Die griet is gek geworden.
2. Lijkt wel alsof ze bezeten is of zou ze in een sekte terecht zijn gekomen?
3. Wat een egoïstisch type.
4. Lekker makkelijk praten, ze heeft geen kinderen / man / goudvis / vervelende schoonouders / etc.
5. Pff… wat een blij ei… zal mijn tijd wel duren.
6. Och jemig, ze is zeker in de overgang / midlife crisis.
7. Alle vorige antwoorden.

Onthou dan dit: I don’t give a f*ck…
(en dat bedoel ik écht in de meest respectvolle en aardige manier *grijns*)