Dag 2019, hallo 2020

Het nieuwe jaar is aangebroken. Een jaar waarin ik meer wil gaan bloggen. Gek toch eigenlijk dat schrijven iets is dat ik leuk vind, maar ondertussen was mijn laatste blog zes maanden geleden.

Ook al wil ik niet teveel terugkijken, zo’n nieuw jaar geeft toch te denken wat er het oude jaar allemaal bereikt is. En na lang nadenken kon ik niks verzinnen wat nou echt goed is gegaan.

Als een ander dit zo zou zeggen, dan zou ik gelijk van alles kunnen bedenken wat diegene wél bereikt heeft het afgelopen jaar.

Ik kon me toch niet voorstellen dat er niets was, want ik heb helemaal geen gek jaar gehad. Ja ok, er zijn dingen niet bereikt waarvan ik vond dat ik die wel ‘even’ had kunnen tackelen het afgelopen jaar (als ik de lijst in mijn hoofd bedenk, dan is het bezopen om dat allemaal ‘ff te tackelen’ in 12 maanden, maar dat terzijde).

Ineens bedacht ik me dat ik het afgelopen jaar redelijk vaak in een boekje opgeschreven heb wat lekker liep, wat een volgende stap kon zijn, of ik ergens tegenaan liep op dat moment, waar ik dankbaar voor was en andere positieve ervaringen. En nu ik dat zo teruglees zie ik pas wat het belang van het opschrijven is. Want het hele idee dat het afgelopen jaar verloren is qua vooruitgang (lekker dramatisch) is daarmee verdwenen.

Life happens, dus dingen gaan anders dan van tevoren bedacht. En blijkbaar laat ik me soms toch nog meeslepen door de mening van anderen. Alhoewel, ik vat dingen waarschijnlijk toch wat anders op dan dat ze bedoeld zijn. Als iemand vraagt hoe het met mijn zoektocht naar een huisje aan zee gaat, dan denk ik: ‘Och jemig, ja, het duurt ook wel lang hoor, heb ik dat nou nog niet afgerond?’

Dat was helemaal de vraag niet! Het was gewoon belangstelling. En ook al zou dat wel de onderliggende gedachte zijn, dan nog hoef ik me daar niks van aan te trekken. Maar…. dat ik dat wel doe komt alleen maar omdat IK dat ergens in mijn achterhoofd wél zelf vind. Blijkbaar heb ik een onbewust ingebouwde time tracker die af en toe tegen me zeurt en vindt dat ik op moet schieten, want het is nou wel eens genoeg geweest.

Ik merk wel dat mijn focus soms wat zoek is. Want hoe zeker ik na het 365 jaar was over mijn verhuisplannen, hoe minder zeker ik de laatste maanden ben. Ik zie toch wel wat beren op de weg. Of zijn dat geen beren en krijg ik juist meer focus op wat ik wel zie zitten van die plannen en wat daarbij nog niet helemaal lekker valt?

Ja, ik wil dichterbij zee wonen, maar wat ik blijkbaar vooral zoek is rust. Rust en aan zee wonen is leuk als je in een groot land met veel natuur en weinig mensen woont, zodat je een heerlijk huisje ergens aan het strand kan realiseren. In Nederland aan het strand wonen is geen haalbare kaart, want ten eerste mag het niet en ten tweede kan ik waarschijnlijk ieder jaar een nieuw huisje neerzetten, omdat het overstroomt is. En woon je in Nederland lekker rustig aan het strand? Met mooi weer in ieder geval niet.

Stel dat je in de duinen zou kunnen wonen, wil ik dan echt 5 of 10 minuten lopen vanaf een parkeerplaats / OV (als dat al zo dichtbij zou zijn) en wil ik inderdaad gezellig in mijn eentje daar zitten zonder anderen om me heen? Nee, dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik wil vooral vlakbij een natuurgebied zitten, zodat ik met een paar minuten de natuur in kan lopen. Ik wil graag meer natuur zien als ik mijn raam uitkijk, dan de 3 bomen die ik nu zie tussen al het beton en ik wil in een rustige omgeving zitten zoals een dorp waar ook echt wel andere mensen zijn, maar waarbij ze niet in een flatgebouw om me heen wonen.

Heerlijk om gewoon te kunnen genieten van vroeg buiten bij huis te kunnen zitten zonder de bovenbuurman die me in de rook zet met zijn sigaretten of het stof in mijn neus van zijn geklopte kleedjes. Een omgeving zonder alle buren die met elkaar afgesproken lijken te hebben dat ze achter elkaar (vooral niet tegelijk) hun huis gaan verbouwen, bladblazeren, aan de auto sleutelen met radio op standje ‘gezellig’ etc.

Ik zou me er ook bij kunnen neerleggen, want het alternatief is dat ik toch beter in dat hutje op de hei kan gaan zitten. Heel realistisch is het misschien niet, maar in mijn vorige woonplaats zat ik ook tussen de mensen in en was het toch rustig. Natuurlijk zal je nog steeds wat horen, maar een stuk minder dan wanneer je in een meer bevolkt gebied zit.

Maar ja, dat noodzaak creëren wat ik bij 365 geleerd heb, lukt nog niet helemaal. Want ondanks mijn omgeving, woon ik in een super appartement! Helaas vooral uitgekozen op het appartement, niet direct op de omgeving (ja ja, locatie, locatie, locatie…. dat is het belangrijkste). Als ik het appartement op zou kunnen pakken en meenemen naar een fijne locatie, dan zou dat ideaal zijn. Er is werkelijk niets in mijn appartement waar ik een hekel aan heb, helemaal niets. Het is zo fijn! Daarmee creëer ik dus geen noodzaak, want ik wil dit appartement eigenlijk stiekem niet kwijt.

Toch weet ik uit eerdere ervaringen dat ik nog wel eens te lang gewacht heb met bepaalde acties en als ik dan wel actie heb ondernomen bedenk ik me vaak achteraf dat ik dat dus veel eerder had kunnen doen, omdat het reuze meeviel.

En als ik dan actie onderneem door eindelijk eens te beginnen met pianospelen, kom ik erachter dat dat in mijn hoofd toch veel leuker leek dan in werkelijkheid, maar het is nu in ieder geval wel uit mijn hoofd. Of naar een paar opera’s gaan om te zien of ik dat wat vind (doe eens wat buiten je comfortzone). En al jaren bedenken dat een popkoor me geweldig lijkt (om na een proefles dat ook van het lijstje te kunnen schrappen).

In mijn notitieboek lees ik wat ik bewust allemaal niet gedaan heb, doordat ik vind dat het niet (meer) bij me past. Dan blijkt dat 2019 helemaal geen verloren jaar is geweest. De NLP training die ik op dit moment volg past goed bij het focussen en vooral bij het mezelf bevragen waarom ik iets doe en waar dat vandaan komt.

Dus focussen, doelen stellen, plannen…. en waarschijnlijk nog 86 keer op mijn giechel gaan. In ieder geval als eerste maandelijks een blog schrijven. Dat is voor deze maand al gelukt.

De 365 quote die ik nog steeds in mijn hoofd heb en nu ook maar op mijn planner heb geplakt:

Just f*cking do it…. stap voor stap. Hoe klein ook, iedere dag een stap…

Mam, vertel ‘s! (deel 2)

Alweer eventjes geleden dat ik beloofd heb om een tweede blog te schrijven over het boek met vragen dat mijn moeder voor mij heeft ingevuld een aantal jaar geleden, maar hier dan toch het vervolg. Ik had het in mijn vorige blog over de vragen die mijn moeder mij heeft gesteld aan het eind van het boek en dat ik die nooit beantwoord heb. Toch leuk om erover na te denken en ze nu alsnog te beantwoorden, alhoewel zij er niks meer aan heeft. Wie weet kijkt ze mee vanaf haar wolkje, je weet het niet.

Een paar vragen komen op hetzelfde neer, blijkbaar was ze er erg benieuwd naar of was ze er onzeker over:

• Zijn wij tekortgeschoten bij jouw opvoeding?
• Hadden wij jou vrijer moeten laten of juist niet?
• Kijk je terug op een gelukkige jeugd?
• Kijk je met blijdschap terug op de jaren bij ons thuis of had je het anders gewild? En hoe dan?
• Zou jij je jeugd over willen doen en hoe dan?

In mijn vorige blog heb ik de vraag al beantwoord of ik vind dat mijn vader en zij mij goed opgevoed hebben en of het beter had gekund. Er is vast geen ouder die niet op de een of andere manier tekort is geschoten in de opvoeding van zijn/haar kinderen. Niemand is perfect en je brengt in het leven van je kinderen je eigen rugzakje mee. Dus ja, ze zijn vast wel tekortgeschoten en nee, daar lig ik niet wakker van. Het belangrijkste is dat ik een dak boven mijn hoofd had en nooit iets tekort gekomen ben qua basisbehoeftes. En dat ik toevallig in Nederland op de wereld ben gekomen is ook iets om dankbaar voor te zijn. Ik had net zo goed in een land met oorlog en/of honger terecht kunnen komen.

Hadden ze mij vrijer moeten laten? Daar kan ik volmondig ‘ja’ op antwoorden. Ik was geen kind dat rebels werd van te strakke touwtjes, alleen is mijn gevoel van vrijheid sinds ik volwassen ben (bijna extreem) belangrijk. Zodra ik maar het idee heb dat ik verstikt wordt door opgelegde regeltjes of teveel rekening moet houden met anderen, ben ik weg.

Ik kijk best met blijdschap terug op de jaren thuis vroeger. Er zijn genoeg leuke dingen gebeurd. Voor zover ik me kan herinneren had ik een leuke band met mijn broer (waar ik het grootste deel mee opgegroeid ben, omdat mijn zussen al op mijn 7^e de deur uit waren). Het voordeel van een paar oudere zussen is dat ik bij ze kon logeren. Daar deed ik meestal de dingen die thuis niet mochten. Ik realiseer me nu pas dat mijn zussen dat natuurlijk niet hadden. Maar ja, zij konden wat makkelijker het huis uit zonder schuldgevoel, omdat mijn broer en ik er nog waren. Ik vond uit huis gaan als laatste behoorlijk moeilijk toentertijd. Dus als je het hebt over of ik mijn jeugd over zou willen doen en hoe dan, dan zou ik zeker eerder het huis uit zijn gegaan.

En ik vind het op zich wel jammer dat mijn ouders me niet naar een hogere middelbare school hebben laten gaan na de basisschool. Ik had de hoogste score die je kon behalen voor de cito toets, maar mijn ouders speelden op safe. Eerst maar eens naar de mavo en als dat goed gaat, kun je altijd nog verder. Nu zullen er best kinderen zijn die juist gaan bewijzen dat het opleidingsniveau te laag is, door alleen maar tienen te halen, bij mij uitte het zich in ‘waarom zou ik meer moeite doen voor een 10 als ik er met een 6 of 7 ook gewoon kom’. Dan was ik snel klaar met mijn huiswerk en kon ik lekker (buiten) gaan spelen.

Het is wat het is, ik kan het niet meer overdoen. Het is ook geen spijt hebben van, want daar heb je niks aan, maar meer opkomen voor mezelf had voor mij persoonlijk beter geweest.
Dan lees ik in het boek bij de vraag aan haar wat voor kind ik in haar ogen was, dat ze me een doorzetter vond, een bijdehante ka (waar zij overigens ‘kraai’ van heeft gemaakt) en dat ik mijn mond opendeed als iets me niet zinde. Grappig toch hoe je allemaal je eigen belevingswereld hebt.

En dan staat er opeens de vraag of ik gelukkig ben. Ik denk dat iedere ouder dat graag wil voor zijn/haar kinderen. En ja, ik ben over het algemeen gelukkig. Ik tel mijn zegeningen en ben blij met de kleine dingen. Inmiddels weet ik dat je overal van leert en dat je meer leert van de dingen waar je tegenaan loopt dan wanneer alles alleen maar goed gaat. Dat kan ook niet. Hoe positief ik ook in het leven sta, er zullen altijd tegenslagen zijn. Wat ik vooral leer van de tegenslagen is het vertrouwen erin hebben dat wat er ook gebeurt, ik weet hoe sterk ik ben en dat ik er altijd wel weer uit zal komen.

‘Heb je de goede keuzes gemaakt of niet?’ vraagt ze zich af.
Misschien niet altijd, maar de grote keuzes waren goed, alleen hadden er een aantal wat eerder in de tijd gemaakt kunnen worden. En wie weet was ik er dan nog wel niet aan toe geweest. Ik leg dit alleen maar langs de lat van wat ‘normaal’ schijnt te zijn in een mensenleven. Zo normaal ben ik eigenlijk niet, dus…. laat het gaan.

Je merkt duidelijk in het boek als ik het zo doorblader, dat ze het enorm moeilijk heeft gevonden om niet door te mogen leren van haar ouders. Ze moest zodra de leerplicht niet meer gold van school af om haar moeder te helpen. Dat was in die tijd jonger dan tegenwoordig, dus met haar 13^e was ze de huishoudelijke hulp van haar ouders. Ondankbaar ook eigenlijk dat ik dan lekker flierefluitend mijn schooltijd heb doorlopen, terwijl zij graag had willen leren en dat niet mocht.

Haar ‘grootste’ blunder? Dat er op school een leraar was die de bijnaam ‘de beer’ had (waarvan zij nog geen weet had). Toen deze leraar een keer wat aan haar vroeg zei ze: ‘Ja meneer De Beer.’ denkende dat het zijn echte naam was. De hele klas in een deuk en de leraar legde even fijntjes uit dat hij wist dat dat zijn bijnaam was.

Wat vond ze dat mannen van vrouwen kunnen leren en andersom? ‘Mannen moeten niet zo kleinzerig zijn!’ Dat ‘andersom’ gedeelte heeft ze maar wijselijk weggelaten.

En waar zou ze de wereld voor willen waarschuwen. Zo te lezen nog steeds relevant…

‘Niet altijd maar meer en meer willen. Wees ook eens tevreden, daar kom je verder mee dan alleen maar hebben, hebben, want dan heb je nooit genoeg en daar word je nooit tevreden van.’

 

 

 

 

Mam, vertel ‘s! (deel 1)

Een gezellige middag Utrecht stond eigenlijk op de planning, ware het niet dat een stroomstoring bij de NS ergens rond Eindhoven voor iemand roet in het eten gooide en dus ook voor mij. Dan maar wat anders verzinnen. En aangezien ik mezelf niet vaak tijd gun om rustig een boek te lezen, leek me dat nu een mooie vervanging. Op zoek naar een boek kwam ik ineens het boek ‘Mam, vertel ‘s!’ tegen. Het is geen normaal leesboek, maar een invulboek voor moeders aan hun kind(eren).

Ik heb dit boek destijds aan mijn moeder gegeven met de vraag of ze dit in wilde vullen. Een achterliggende gedachte was om haar herinneringen nog zo snel mogelijk zwart op wit te krijgen, aangezien ze beginnend dementerend was. Ik heb de mazzel dat mijn moeder net als ik schrijven erg leuk vind (vandaar dat ik zo regelmatig blog hier… *kuch*), dus ze begon er enthousiast in.

Het boek werd angstvallig weggelegd als ik langskwam, want ik mocht het pas lezen als ze helemaal klaar was. Dat het nog best een opgave voor haar was, merkte ik aan de hulp die ze van mijn oudste zus kreeg bij het zoeken naar en plakken van foto’s en de gekke tekeningetjes die mijn zus maakte.

 

 

Er ging wat tijd overheen, maar ik heb het uiteindelijk teruggekregen. Daarna is ze best snel achteruit gegaan, totdat ze opgenomen is in een verpleeghuis en niet lang daarna is overleden. Teveel door mijn werk opgeslokt, door andere sores en het mantelzorgen, heb ik het boek op de plank gezet en op een paar snelle glimpen na nooit meer helemaal gelezen, bang om teveel emoties tegen te komen door wat ik zou lezen en omdat ik het inmiddels niet meer kon navragen.

Dat degene die haar geholpen heeft daarna ook kwam te overlijden heeft ertoe bijgedragen dat ik het helemaal niet meer wilde lezen. Niet bewust, maar ik sloeg dit boek over als ik naar een boek zocht om te lezen. Tot vandaag.

Ik heb het in een ruk uitgelezen. Soms wat moeilijker te lezen door haar inmiddels bibberige handschrift. Over hoe ze haar jeugd beleefd heeft (als puber in de oorlog), over hoe ze de verschillen vindt tussen hoe zij vroeger opgroeide en ik nu, waar ze het liefst naartoe ging op vakantie etc. Het is niet zo gek dat ik zo van de zee houd, gezien deze foto van mijn ouders en de tekst erbij.

En dan kom ik aan het eind ineens een bladzijde tegen waarop gevraagd wordt om 10 vragen op te schrijven die zij mij zou willen stellen. Dat is best wrang, want ik heb ze nooit beantwoord. Heel even schiet er een soort schuldgevoel door me heen. Wat als ik het boek toen direct had gelezen, wat als ze nog zo goed was geweest, dat ze me eraan herinnerd had… wat als… het is zinloos. Maar wie weet heeft dit ook zo moeten zijn. Sommige vragen had ik toen waarschijnlijk anders beantwoord dan nu.

Haar eerste vraag raakt me, omdat ik niet verwacht had dat dit haar toen blijkbaar bezighield: ‘Houd je net zoveel van mij als ik van jou?’ Het is een vraag die me het laatste jaar heeft beziggehouden. Niet precies zo, maar wel of mijn soms irreële drang naar vrijheid komt door haar vaste grip op mij toen ik nog thuis woonde, bang als ze was om mij als laatste kind thuis kwijt te raken, terwijl ik het alleen maar voelde als een keel die dichtgeknepen werd.
Als ik hier langer over nadenk, weet ik niet of een kind net zoveel van zijn ouders houdt als andersom. Ik heb geen idee. Beetje moeilijk meetbaar lijkt me. Het maakt ook niet uit.

Een andere vraag: ‘Hebben papa en ik je goed opgevoed of had het beter gekund?’ Tja, het is maar net aan welk kind binnen ons gezin je dit vraagt. Niemand is perfect, ze hebben fouten gemaakt. Net als andere ouders dat hebben gedaan, net als ALLE ouders dat hebben gedaan en waarschijnlijk net als ik dat zou hebben gedaan als ik kinderen had gehad. Maar ja, twee ouders die beiden in de bloei van hun leven de oorlog hebben meegemaakt, de ene ondergedoken om maar niet opgepakt te worden, de andere een verzetsvader helpende door als jong grietje de verzetskrantjes in het donker via de poortjes langs te brengen. Ouders die het verdriet van een overleden baby bij de geboorte niet echt hebben kunnen verwerken door een tijd waarbij je maar gewoon opnieuw moest proberen en vooral niet moest ‘zeuren’, je had er tenslotte al twee. Ouders die allebei hun dromen aan de kant hebben moeten zetten doordat ze niet in vrijheid hun keuzes hebben kunnen maken rondom en na de oorlog.

Ja, er hadden echt wel dingen beter gekund, daar ben ik van overtuigd. Maar mijn jeugd is een peulenschilletje geweest vergeleken die van hen. Voor de dingen die ze mij ‘aangedaan’ hebben, heb ik ze vergeven. Ze hebben mij naar hun beste kunnen opgevoed. En gaat het er niet om wat ik er zelf later mee doe om het tij te keren, in plaats vanuit de slachtofferrol mijn ouders te blijven beschuldigen? Ik heb er helemaal niks aan, behalve een leven met wrok of ontkenning of wat dan ook.

Er staan nog meer interessante vragen van haar aan mij in, dus er volgt nog een blog met ditzelfde boek als onderwerp. Een boek met een lach en een traan. Haar grootste blunder, wat ze het liefst at en dat ze blijkbaar zelf ook weg was van de boekjes van W.G. van der Hulst in haar eigen jeugd. Net zoals wij er weg van waren toen mijn vader en zij ze aan ons voorlazen.

 

Dus ondanks de door mijn neus geboorde middag in Utrecht heb ik toch een interessante middag gehad met nieuwe indrukken. Het is precies zoals het alom bekende gezegde: ‘Als een deur (van een trein) sluit, gaat ergens anders een boek open.’

 

 

Vegan

In den beginne…

Ik was al een jaartje aan het minderen met vlees en vis totdat ik in mei 2018 op de snelweg twee volgepakte veewagens tegenkwam. Het raakte me en ik kon het niet uit mijn gedachte zetten. Voor mijn lol zitten die dieren daar in en op elkaar gepropt na een klote leven (of misschien als bio beestje iets minder kloterig) om geslacht te worden op een niet humane manier (en als het wel ‘humaan’ is, is het wat mij betreft nog steeds niet ok). Ik voelde me een enorme hypocriet, want ik at nog wel steeds vlees, ook al was het een stuk minder. Dat heeft me de ogen geopend en dezelfde dag nog at ik geen vlees meer.

Net als veel omnivoren dacht ik van alles te missen qua voedingsstoffen, dus vis bleef ik wel in mindere mate eten (een dingetje omega 3 en 6 vetzuren missen, dacht ik). En lekker hypocriet, in mijn ogen hadden vissen vast niet zoveel last als landdieren van geslacht worden. Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat dat waarschijnlijk niet helemaal waar zou zijn, dus langzamerhand zoveel mogelijk overstapt op schelp- en schaaldieren, want die waren vast te klein en te onbenullig om ergens last van te hebben *kuch*…..

Keerpunt

Totdat ik in september de documentaires ‘What the Health’ en ‘Food Choices’ zag. Vooral bij het zien van die laatste was ik om. Net zo abrupt als het niet meer eten van vlees heb ik eind september besloten helemaal geen dierlijke producten meer te consumeren. Ik ging op zoek naar informatie en stuitte op de Vegan Challenge die vanaf 1 oktober in zou gaan en me uitdaagde om de hele maand geen dierlijke producten te gebruiken.

Het is inmiddels 2 november en het is me enorm meegevallen. Eieren at ik daarvoor al weinig, melk dronk ik al een tijd niet meer, alleen kaas zou een dingetje worden. Ik riep in de vegetarische periode regelmatig dat ik eieren en kaas veel te veel zou missen en daarom nooit een vegan kon worden. Eieren heb ik (nog) niet gemist, eerlijk is eerlijk, kaas wel. En wat ze ook zeggen, er is niets vegans dat kaas op wat voor manier dan ook vervangt.

Ik heb gemerkt dat ik beter geen vervanging kan gaan zoeken, want dan kom je met de meeste dingen bedrogen uit. Het is denk ik een overgangsperiode, want ik ga steeds minder proberen de kaas te vervangen (ook omdat ik het gewoonweg niet kan vinden). Er is nog wel wat te maken van de vegan Wilmersburger kaas (Jumbo) als je het smelt en dan met andere ingrediënten op een broodje doet, maar het blijft niet de kaassmaak hebben die ik zo gewend ben en lekker vind. Sinds ik weet wat de achterliggende gedachte is van het vegan zijn i.p.v. vegetarisch, houdt die wetenschap me toch af van het eten van kaas.

Waar ik even moeite mee gehad heb, is het feit dat ik blijkbaar de gezondheid van dieren hoger in het vaandel heb staan dan die van mezelf, want ik ben nu behoorlijk standvastig. Inmiddels bedenk ik me dat het niet uitmaakt wat me tegenhoudt, het werkt voor me en mijn eigen gezondheid vaart er ook nog eens wel bij.

Struggles

Ik weet niet hoe het verlopen was als ik niet elke dag in oktober via de Vegan Challenge goede en bruikbare informatie had gekregen op een vriendelijke manier, dat heeft me enorm geholpen. Er is een nieuwe wereld voor me opengegaan. Ik dacht voor de tijd dat je alleen nog maar sla, komkommer en kikkererwten mocht eten als vegan (lichtelijk overdreven), maar er zijn in de winkel zoveel producten die we dagelijks eten die gewoon vegan zijn of waar vegan varianten van zijn.

Eerlijkheidshalve moet ik erbij vertellen dat ik in oktober een paar keer bewust de fout in ben gegaan door een pizza te halen met kaas, 2 keer drop te eten waarvan ik wist dat er gelatine in zat en het bezoek aan een Grieks restaurant waar ik niet geïnformeerd heb naar eventuele vegan opties, omdat ik niet moeilijk wilde doen tegenover degene die me het etentje aangeboden had, dus maar vegetarisch gegeten heb. En net zoals ik eraan moet wennen ondanks dat ik er vol voor ga, is het helemaal een gewenningsproces voor de mensen om me heen (op een paar na die al steeds meer bewust eten of al vegan zijn).

Daarnaast ben ik -achteraf gezien- meerdere keren onbewust de fout in gegaan, doordat ik dacht iets vegans te eten waar dan toch ingrediënten in zaten die helemaal niet vegan bleken te zijn. Of een keurmerk verkeerd interpreteren om er later achter te komen dat niet alle groene-vink-keurmerkjes automatisch vegan zijn of ‘100% natuurlijk’ verwarren met ‘100% plantaardig’. Dat hoort bij het leerproces, ik weet er steeds meer van.

Ik ben bewust in deze blog niet verder ingegaan op wat ik dan precies gezien heb in die documentaires, waarom ik precies gestopt ben met dierlijke producten, hoe het zit met eventueel gemiste vitamines en mineralen en vegan doorvoeren buiten het eten om, want ik merk dat mensen zich snel aangevallen voelen en zich denken te moeten verdedigen waarom zij niet vegan zijn. Ten eerste weet ik er ook nog te weinig over om goed antwoord te geven en leer ik iedere dag bij, ten tweede ben ik 98% van mijn leven geen vegetariër/vegan geweest, dus waarom zou ik anderen proberen te overtuigen. Als iemand geïnteresseerd is, wil ik het zeker wel vertellen, maar ik waak ervoor om als ‘radicaal’ over te komen, dat heeft mij ook niet geholpen tijdens deze ontdekkingstocht.

Tot slot

Het verrassende is dat het kringetje om me heen meedenkt. Ik had bijvoorbeeld in oktober een paar al ingeplande etentjes staan met mensen die alles eten. Beiden boden ze aan zonder dat ik het vroeg om mee te doen op die avond. Met de ene gegeten in een vegan restaurant, met de ander de kok iets lekkers laten maken (zie de foto) wat een enorm leuke ervaring was (om niets van de kaart te kiezen) en nog hartstikke lekker ook! Of een zus die vraagt wat ik bij de thee mag en dan gewoon Café Noir in huis blijkt te hebben.

Nu alleen nog de recent ontwikkelde verslaving afleren….. allerlei niet direct nodige producten kopen op een Vegan beurs, omdat je daar gewoon ALLES kunt kopen zonder erover na te hoeven denken of etiketten te lezen ;-) .

Klanttevredenheidsonderzoeken

Zoals familie, vrienden en bekenden weten, ben ik meestal het zonnetje in huis en zie ik veel van de positieve kant, maar zelfs ik heb soms mijn grenzen.

Want weet je waar ik tegenwoordig een enorme wegtrekker van krijg? Van bedrijven die me maar om elke scheet benaderen om te peilen hoe ik hun service vond.

Als ik heen en weer heb gemaild/gebeld over iets dat een redelijk vraagstuk was, dan denk ik ‘mwah, prima, ik vul het wel in’, maar als ik bij Niels Notitieboek vraag of er een zwarte of blauwe pen standaard bij een pakketje geleverd wordt en Niels geeft aan dat het zwart is, dan ga ik daarna ten eerste niet het nagestuurde reviewformuliertje invullen en ten tweede ga ik niet klikken op het knopje ‘het was een geweldige service’. Nee Niels, het was gewoon OK. Geweldig vind ik het als je ook nog had neergezet dat je de pen in een gouden papiertje voor me zou inpakken of het ding met een limousine bij me thuis kwam afleveren.

Of dat je een dingetje hebt met Geertruida van de klantenservice van Kriebelendekleretruien.nl en dat ze me dan een klanttevredenheidsonderzoekje sturen waarbij ze vragen of ik ‘overall’ blij ben met de service van Kriebelendekleretruien.nl en je dus niet kunt aangeven dat je daar wel blij mee bent, maar NIET met Geertruida die als een halve zool blijft volhouden dat je administratiekosten moet betalen voor de nagezonden trui die in eerste instantie niet bij je geleverde pakket zat.

En dan de uitsmijter van de eeuw: het bedrijf dat me vroeg hoe ik vond dat de service was (ze hadden ook best wat goede service geleverd dus prima om in te vullen). Op mijn ingevulde formulier kreeg ik een fijn en prettig antwoord, maar toen….. kreeg ik vanuit hetzelfde bedrijf een mail met een link om een reviewformulier in te vullen over hoe ik het antwoord van de medewerker vond op mijn eerder ingevulde reviewformulier!

Ik zie al dat ik iedereen die ik werk gerelateerd mail daarna ga vragen wat ze van mijn antwoord vonden. Leo Leidinggevende vraagt me om iets kleins te doen. Dan ga ik Leo toch niet daarna vragen hoe hij vond dat ik dat gedaan heb? Dat is leuk als ik soortgelijke vragen 40 keer voor Leo heb uitgevoerd. Of als het om een enorm project gaat, dan wil ik na afloop best wel weten hoe Leo het vond.

Of ik vraag mijn collega’s of ik koffie/thee voor ze mee kan nemen. Zodra ik het neerzet vraag ik aan ze: ‘Hoe vond je dat ik het gedaan heb? Was het snel genoeg? Heb ik het juiste voor je meegenomen? Heb ik het op de goede plek op je bureau neergezet? Zal ik je helpen met opdrinken? Wil je een servetje tegen het knoeien? Is het niet te heet?’

Nu heeft het bedrijf waar ik voor werk er ook een handje van bij een niet nader genoemde afdeling. Je stelt een simpele vraag, je krijgt een simpel en correct antwoord en hopla, daar komt het reviewformuliertje weer. Enige extra minpunt hierbij is dat het formuliertje vaak een stuk later gestuurd wordt, zodat je amper nog weet waarom je ze benaderd hebt.

Als ik iets niet handig vind qua service van een bedrijf, dan laat ik het echt wel weten en niet eens altijd. En eerlijk is eerlijk, ik laat het ook weten als het wel goed was, daar heb ik geen reviewformuliertje voor nodig.

Maar ok, ik zou ik niet zijn als ik het niet relativeer. Het is tegenwoordig best moeilijk om aan (goede) reviews te komen en mensen zijn eerder geneigd zijn om een klacht in te dienen dan om een goede beoordeling te geven.

Dus om bedrijven en de mensen die er werken toch wat te helpen, hierbij een oproepje voor het Nederlandse volk, zodat het vanzelf een normale beweging gaat worden om eerder een compliment te geven dan te klagen:

• Stop eens op straat voor de mannen van de plantsoenendienst die in de regen staan te schoffelen om ze te zeggen dat ze dat toch maar iedere keer weer zo fijn doen en de boel zo netjes houden.
• Geef eens een leuke review op social media bij een bedrijf dat goed bezig is en dat best mag weten en schrijf dan net effe wat meer dan alleen een hartje of een duimpje.
• Mail de collega’s van een andere afdeling eens met de opmerking dat je ziet hoe druk ze het hebben en dat je met ze meeleeft.
• Maak eens een praatje met de schoonmaker die je bureau komt schoonmaken i.p.v. weg te lopen voor koffie, omdat je niet verder kunt werken.

Zodra we dat wat meer gaan doen, wordt het vanzelf een soort sneeuwbaleffect. Dan zal er minder geklaagd gaan worden, doen mensen automatisch met een glimlach sneller wat voor elkaar en bovenal: krijgen we hopelijk niet meer bij iedere scheet een mail wat we ervan vonden, hoe die rook en of je geen spieren in je achterste hebt verrekt!

Opmerking van de redactie: Ter bescherming van de bedrijven heb ik hierboven namen bedacht die verklappen uit welke branche ze komen, maar niet echt bestaan. Dit even voor degenen die naarstig op zoek gaan naar Niels Notitieboek of een trui willen bestellen bij Kriebelendekleretruien.nl

 

7 jarig jubileum

Het is vandaag 7 jaar geleden dat ik mijn blog gestart ben. Ik zie in mijn account dat ik 136 blogs heb geschreven in die 7 jaar. Dat is meer dan ik zelf in mijn hoofd had.

De eerste tijd heb ik anoniem geblogd, omdat ik alleen maar van me af wilde schrijven. Dat helpt me vaak om iets te verwerken of gewoon erover na te denken door gaandeweg het schrijven zelf met de oplossing te komen. Naarmate de maanden verstreken, vertelde ik steeds meer mensen in mijn omgeving van het bestaan van mijn blog. Inmiddels heb ik een trouw clubje dat mijn blogs leest.

Ik ben niet heel consequent met schrijven en publiceren, ik schrijf alleen maar als ik daar behoefte aan heb. Daarom was ik behoorlijk actief met schrijven na het overlijden van mijn zus. Het heeft me zo geholpen met de verwerking. Ik bleef doorrennen door alles dat geregeld moest worden (en je hoeft niet na te denken), dat het rustig gaan zitten schrijven (en herschrijven) als een soort van therapie voelde.

In het begin toen iedereen inmiddels wist dat ik blogde, hield ik toch wat rekening met wat ik schreef, omdat mensen het nog wel eens op zichzelf kunnen betrekken, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Daar ben ik mee opgehouden. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken en lees er vooral in wat je denkt te lezen. Ik heb het eigenlijk nooit in mijn blogs over iemand in het bijzonder of het moet er duidelijk bij staan.

Het is ook leuk voor mezelf om oude blogs terug te lezen. Ik lees soms dingen waarvan ik denk: ‘WAAAATT?!?!? Heb IK dat geschreven?!?! Dat zou ik nu niet meer zo doen.’
Ik heb wel eens de neiging gehad om zo’n blog weg te halen, maar toch uiteindelijk niet gedaan, zo zie je ook hoe je verandert.

Ik schrijf mijn blogs nog steeds alleen voor mezelf. Al heeft niemand er wat aan en wordt het niet gelezen, dan nog heeft het een geweldige functie, want ik heb lekker kunnen schrijven en ik heb mezelf weer een stukje verder geholpen door het van me af te schrijven. Dus ik ga niet schrijven: ‘Aan AL mijn fans, zonder jullie zou deze blog niet bestaan’, want dat is niet zo, ik schrijf zonder die fans gewoon door :-) .

Niettemin vind ik het hartstikke leuk dat er mensen zijn die mijn blog lezen en ook leuk als ik via verschillende kanalen een reactie hoor, maar het allerleukste is als ze vertellen dat ze er wat aan gehad hebben. Dat ze erdoor aan het denken zijn gezet. Niet om het ermee eens te zijn, maar dat er iets in hun bovenkamer is gaan werken door wat ik schrijf. Dat ze er iets in herkennen of dat het iets opgeleverd heeft.

 

Van een media stille week en iets met kernwaarden

De eerste vier maanden van het jaarprogramma van 365 dagen succesvol zijn voorbij. Gelukkig nog heel wat maanden te gaan tot eind december. Ja gelukkig, want ik word er enorm door geïnspireerd. Het doet mijn geloof in bepaalde zaken soms op mijn grondvesten schudden, maar het heeft duidelijk effect.

Ontwikkeling

Ik heb voordat ik aan dit jaar begon mezelf voorgenomen om alles wat er gaat gebeuren over me heen te laten komen, een open mind te hebben en of het nou buiten mijn comfortzone ligt of niet, ik ga het aan en daarna bedenk ik wel wat ik ervan vond.

Inmiddels is het tweede weekend achter de rug en wat een weekend was dat! Er gebeurt zoveel op die dagen. Het zijn lange dagen, maar stuk voor stuk waardevol. Ik merk dat ik na zo’n weekend de tijd nodig heb om van alle indrukken en gebeurtenissen bij te komen. Mijn hoofd zit zo vol na die dagen dat ik op de avonden ervan en de dag erna even geen puf heb om mensen om me heen uit te leggen wat ik meegemaakt heb. Het is net of ik in een bubbel leef die pas na een paar dagen openspringt om de buitenwereld weer toe te laten.

Mediastilte

We zijn op dit moment bezig met het voorbereiden van de nature quest. Een dag in de natuur doorbrengen in je eentje zonder wat voor afleiding dan ook. Geen mobiele telefoon, geen schrijfblok, geen andere mensen, geen muziek, geen eten, alleen er zijn op je eigen paar vierkante meters in de natuur met genoeg water, wat spul om eventueel ongedierte tegen te houden en een kleedje om op te zitten.

Ik heb al een vermoeden wat mij het meest zal gaan tegenvallen…. *kauw*hap*slik*….. *rolt met ogen*

Dat voorbereiden bestaat bijvoorbeeld deze week uit een media stille week. Iedere dag krijgen we een opdracht zoals het uitzetten van al je alerts op je telefoon tot het helemaal verwijderen van apps van je telefoon. Je mag wel naar je social media kijken, maar op je eigen tijd en vooral niet te vaak.

Weerstand

Gisteren kwam er toch wel wat voorbij waarvan ik dacht…. ‘*slik*…. moet dat echt?’ Er stond (onder andere) het volgende:

‘Doe hetzelfde op je social media accounts: ontvolg mensen die in je allergie zitten of waar je niet echt een band mee hebt. Onthoud: het is niet persoonlijk! Op deze manier zorg je ervoor dat wanneer er ergens iets bliept, je weet dat het iets of iemand is waar je energie van krijgt.’

‘Onthoud: het is niet persoonlijk?!?!’ Jaaaaa ja! (gevalletje weerstand)
Dat kun je wel zo lekker schrijven, maar ik weet zeker dat er mensen zijn op mijn social media die er echt niet zo over denken.

Maar ja, heb ik niet heel hard geroepen dat ik mezelf eraan gecommitteerd heb om overal aan mee te doen en later pas te bedenken wat ik ervan vind? En ben ik niet aan het leren om me niet meer te willen verantwoorden voor de dingen die ik echt wil en niet omdat een ander dat eventueel not done zou vinden? Was dat niet juist de reden dat ik me ontevreden voel? Door niet te doen wat ik wil en vooral lekker rekening te houden met Jan en alleman voor de goede lieve vrede?

Ik had heel slim bedacht dat het wellicht een stuk makkelijker is om mijn hele Facebookaccount te verwijderen. Dan voelt niemand zich persoonlijk aangevallen, want het ligt dan niet aan hen, ik doe het in het algemeen belang….. *kuch*…. tuurlijk.

Nou vind ik het opheffen van mijn FB account na er een paar dagen over nagedacht te hebben serieus geen gekke gedachte (heeft inmiddels niks meer te maken met het ‘makkelijke’ ervan wat ik in de vorige alinea schrijf), ik word van het meeste wat daar voorbijkomt niet direct gelukkig, ik zou alleen een paar groepen missen waar ik veel informatie vandaan haal (o.a. de groep met 365 cursisten). Wie weet (bijna) alle vrienden verwijderen en alleen verder gaan met wat groepen en bedrijven die ik volg zoals 365?

Kernwaarden

We zijn de laatste tijd met opdrachten bezig geweest om tot onze kernwaarden te komen. Als je die zo goed als geformuleerd hebt (stuk of 4 / 5) dan kun je ze naast de 4 gebieden leggen die ertoe doen in je leven (geld, werk, relaties, gezondheid). Het bovenstaande zou vallen in de categorie relaties. En laten nou in ieder geval 4 van mijn 5 kernwaardes erom schreeuwen om de actie wel gewoon uit te voeren, aangezien die staan voor wie ik ben en wat ik belangrijk vind.

Van de week zag ik een filmpje voorbijkomen via mijn zus met de boodschap dat iedereen haar moest nemen zoals ze was en dat ze niet van plan was te veranderen voor anderen. Toen bedacht ik me dat ik dat niet doe. Ik wring mezelf nog wel eens (vaak onbewust) in bochten om de goeie lieve vrede te bewaren. Ik vind dat ik niemand kan veranderen en dat ik iedereen dien te nemen zoals die is. Dat ik daarmee mijn eigen waarden voor het gemak over de schutting gooi, is eigenlijk om te huilen.

Durf

Maar zoals het wel vaker gaat de afgelopen maanden… even aan het idee wennen en dan het besluit nemen, niet teveel over nadenken, eerst doen en naderhand evalueren. En ondanks alles wat het bovenstaande met me doet, vind ik het stiekem toch best wel leuk en spannend en gaat het echt wel gebeuren, juist omdat ik de laatste tijd zie dat het vaak meevalt (of misschien niet), maar dat het mij hoe dan ook een stuk gelukkiger en rustiger maakt.

Oordeel over je naaste

Alweer bijna 3 maanden onderweg met het jaarprogramma van 365 dagen succesvol en wat leer ik er veel van. Schreef ik in mijn vorige blog nog over mijn grootste frustratie ‘betweters’, word ik nu met mijn neus op de feiten gedrukt wat mijn eigen aandeel hierin is.

Byron Katie

Ik kan het iedereen aanraden, het zet alles in perspectief. We zijn aan de slag gegaan met de filosofie van Byron Katie. Hier vind je het werkblad, mocht je het interessant vinden om eens in te vullen. Erg handig en verhelderend als je ergens tegenaan loopt en je komt er niet uit.

Je vult zes vragen in, dat is nog best makkelijk om te doen, want je kunt heerlijk je eigen frustratie erin kwijt. Maar ja, daarna word je gevraagd om die frustratie om te keren.

Vragen

De vragen zoals deze ook op het al op het eerder genoemde werkblad staan:

1. In deze situatie, wie maakt je boos, verwart je, maakt je verdrietig of stelt je teleur en waarom?
2. In deze situatie, hoe wil je dat hij/zij verandert? Wat wil je dat hij/zij doet?
3. In deze situatie, wat voor advies zou je hem/haar geven?
4. In deze situatie, wat heb je nodig dat hij/zij denkt, zegt, voelt of doet zodat jij gelukkig bent?
5. Wat vind je van hem/haar in deze situatie? Maak een lijstje. (Denk erom: wees kleinzielig en oordelend.)
6. Wat is het van deze situatie dat je nooit meer wilt ervaren?

Antwoorden

Mijn antwoorden op de zes vragen:

1. In deze situatie was ik boos op betweters, omdat zij mijn mening belachelijk maken.
2. Ik wil dat betweters openstaan voor mijn mening en echt naar mij luisteren.
3. Ik vind dat betweters eerst eens zouden moeten nadenken voordat ze gelijk hun ego erin gooien.
4. Ik heb nodig dat betweters mij zien en oprecht geïnteresseerd zijn.
5. Ik vind betweters mensen die anderen kleineren en die vinden dat alleen hun mening telt.
6. Ik wil nooit meer ervaren dat betweters mij klein en belachelijk maken.

Draai het om

De opdracht daarna is dan: draai het om naar jezelf, draai het om naar die ander en naar het tegenovergestelde. Een voorbeeld met de eerste twee vragen/antwoorden.

1. Omdraaien naar mijzelf: ik maak mijn eigen mening belachelijk. Omdraaien naar de ander: ik maak de mening van betweters belachelijk. Het tegenovergestelde: betweters maken mijn mening niet belachelijk.
2. Omdraaien naar mijzelf: ik sta niet open voor mijn eigen mening en luister niet echt naar mijzelf. Omdraaien naar de ander: ik sta niet open voor de mening van betweters en luister niet naar hen. Het tegenovergestelde: betweters staan open voor mijn mening en luisteren naar mij.

Door over betweters te zeiken en zaniken maak ik de mening van hen net zo goed belachelijk en kleineer ze op mijn beurt. Ik voelde mijzelf een slachtoffer terwijl ik net zo goed een dader ben.

Als ik dan verderop na de omdraaiingen lees ‘ik zie mijzelf niet’ en ‘ik kleineer mijzelf, omdat ik vind dat mijn mening niet telt’ dan is dat best even slikken. En waarom? Omdat het ook zo is.

Het laatste in deze opdracht is om bij de zesde vraag/antwoord het zo om te draaien dat er komt te staan ‘ik ben ertoe bereid’ en ‘ik kijk ernaar uit’. En voor mij is dat dus:

Ik ben ertoe bereid om mijzelf niet meer klein en belachelijk te maken.
Ik kijk ernaar uit om mijzelf niet meer klein en belachelijk te maken.

Dit inzicht is er natuurlijk niet even in een half uurtje gekomen, dat kun je een paar dagen op je in laten werken, voordat je van de ene naar de andere stap gaat. Hetgeen je het meest treft is vaak hetgeen waar je wat mee kan.

Eureka!

Dat ik mijzelf klein en belachelijk maak en blijkbaar niet interessant genoeg vind komt me bekend voor. Geen betweter in de wereld kan mij zo laten voelen als ik het zelf niet geloof. En boos worden op hen komt alleen omdat ik boos op mijzelf ben, omdat ik het stiekem gewoon geloof.

Die verdomde spiegel! Alles waar ik tegenaan loop is een spiegel. Niet altijd leuk om te constateren, maar het werkt wel bevrijdend. Want al die tijd denken dat betweters mij wat aan doen en daar niks aan te kunnen doen, is dus iets dat ik zelf helemaal in de hand heb. Zij laten mij onbewust zien hoe ik over mijzelf denk en omdat ik dat liever niet wil weten projecteer ik mijn boosheid op hen, terwijl ik beter boos op mijzelf kan zijn voor het kleineren van mijzelf.

 

Dat is toch hartstikke fijn! De macht zelf hebben en het niet bij een ander neerleggen. De enige die ik kan veranderen ben ikzelf. Nu nog even bedenken hoe ik dat ga doen, maar dat is een dingetje zelfliefde vrees ik. Maar met deze inzichten en de ontwikkeling naar een leven volgens mijn eigen dromen, kom ik er stapje voor stapje.

Start jaarprogramma 365 dagen succesvol

De eerste maand van 2018 is alweer voorbij. En wat voor een maand. Het jaarprogramma van 365 dagen succesvol is begonnen. Door middel van een app krijgen we bijna iedere dag een (kleine) opdracht die je mag delen met je groep. De groep bestaat uit zo’n 25 personen met een coach. Je kunt op elkaar reageren en dat gebeurt ook regelmatig. We leren van elkaar, dat werkt voor mij. Het fijne is dat we met gelijkgestemden zitten en iedereen elkaar in de waarde laat. Het voelt als een warm bad. Dat was ook zo tijdens het eerste live weekend waar alle groepen bij elkaar komen. Ik heb in de afgelopen maand al wat zaken overwonnen door uit mijn comfortzone te komen met als hoogtepunt een ijsbad nemen. Had me een jaar geleden gezegd dat ik over een jaar in een ijsbad zou zitten, ik had je voor gek verklaard.

Leerpunt

Mijn grootste leerpunt is leven en laten leven. Zelf mijn leven leiden, doen daar waar mijn dromen liggen en wat ik wil. En dat heeft niks met egoïsme te maken, het heet goed voor jezelf zorgen. Ik geloof dat ik een leuker mens ben voor de mensen om mij heen als ik in mijn kracht sta en blij ben met mijn keuzes. Die keuzes zijn niet altijd makkelijk, want nu ‘moet’ ik kleur gaan bekennen en ongeacht wat anderen ervan vinden laten zien waar ik werkelijk voor sta. Ook voor mijn omgeving zal dat even wennen zijn, want ik neem daarbij afscheid van dingen die mij niet verder helpen. Dat kan overal in zitten. Mijn mening, mijn gedrag, mijn beslissingen. Maar ik word wel eerlijker. Het is straks niet meer iemand die meebeweegt alleen omdat een ander dat wil of wat ik denk dat die ander wil.

Tijdens de eerste maand hebben we wat opdrachtjes gekregen waarbij je dingen in je huis kan neerzetten/ophangen als reminder voor waar dit jaar voor mij over gaat en wat me helpt om het in mijn systeem te krijgen. Normaal gesproken zou ik dat z.s.m. weghalen als er visite komt, bang om (negatief) commentaar te krijgen. Dus dit soort dingen zijn voor mij een mooie uitdaging, want dat ga ik niet meer doen. Leven en laten leven tenslotte. Wat die ander ervan denkt of vindt is niet mijn mening/waarheid en het is al helemaal niet DE enige waarheid.
Is er wel een waarheid? Iedereen leeft in zijn eigen waarheid. En wat zou het mij moeten uitmaken dat die ander mijn waarheid niet snapt of belachelijk vindt? Word ik daar een minder mens van? Ik denk tegenwoordig steeds vaker dat de negatieve mening van die ander juist een leerpunt voor diegene is. Waarom iemand belachelijk maken om zijn mening?

Frustraties

Op enig moment in januari kregen we de opdracht een top 3 te maken van je frustraties. Dat kon je een week lang bijhouden. Mijn nummer 1 stak er met kop en schouders bovenuit: betweters!

Ik ben ervan overtuigd dat hetgeen waar je tegenaan loopt vaak op je pad komt om je een les te leren. Je kunt die les laten voor wat het is, maar je kunt er ook mee aan de gang gaan. En ja hoor… natuurlijk heb ik mensen in mijn omgeving die in mijn irritatiezone zitten. Op mijn werk, bij mijn opleidingen, in mijn privéleven en in het verdere dagelijks leven. Zolang ik me aan bepaalde dingen stoor, zolang zal ik er last van hebben en zal het op mijn pad blijven komen.

Daarom ga ik nu ook iets doen wat ik zelf niet voor mogelijk had gehouden, want ik spring bijna nog liever uit een vliegtuig zonder parachute (lichtelijk overdreven). Komtie:

‘Een grote oprechte dank je wel aan alle betweters op deze wereld. Een dank je wel aan degenen die mijn keuzes belachelijk proberen te maken. En dank je wel dat jullie proberen me klein te houden, want het is een enorme les voor me.’

Geloof me, ik bedoel dit werkelijk niet sarcastisch. Langzaamaan begint namelijk het zelfvertrouwen bij me te groeien, waardoor het steeds minder makkelijk is om me te laten raken. Inderdaad, niet om me te raken, maar me te LATEN raken. Dat zet ik hierboven ook eigenlijk niet goed neer bij het bedankje. Ik doe het allemaal zelf. Ik laat het me aanpraten. Als ik erover nadenk is het alleen maar een manier van anderen om hun eigen onvolkomenheden te maskeren door de ander kleiner te maken. Ook zij zijn niet perfect en hebben hun eigen weg te gaan.

Bewondering

Het is best grappig om bij jezelf na te denken waarom het een punt van irritatie is. Het duurde even, maar ik weet het. Want…. ja ja (weer een uit-het-vliegtuig-spring-zonder-parachute-momentje). Eigenlijk bewonder ik diep van binnen iets aan betweters. En dat is dat ze zich gewoon openlijk uitspreken over de dingen waar ze voor staan. Of ze nou waar zijn of niet, het is voor hen de waarheid en daar staan ze voor. En wat doe (of deed) ik nou juist veel te weinig? Juist!

Ik wring mezelf liever onbewust in allerlei bochten om mee te gaan met de denkwijze van de ander om maar aardig gevonden te worden. Om maar niet ‘gek’ over te komen. En om nog een laagje verder te gaan… wat daarachter zit is dat ik altijd bang ben dat mensen niet van me zullen houden en weg zullen gaan als ik iets doe waar ze niet achterstaan. Dus vooral niet teveel opvallen en ‘normaal’ doen (want dat is tenslotte lekker spannend en geeft het leven veel pit… NOT).

Leermomentje

Dat is denk ik ook de reden dat ik vrij wil zijn. Vooral jezelf niet binden, want dan bestaat de kans ook niet dat je verlaten wordt. Jemig, ik krijg ineens een brainwave nu ik hiermee bezig ben. Ik doe het zelf ook! Ik laat frustraties zo opkroppen, dat ik op een gegeven moment alleen nog maar de uitweg zie om een relatie te verbreken i.p.v. geleidelijk aan in de jaren de frustraties uit te spreken en een andere manier te vinden om met elkaar om te gaan. En wie weet zou dat ook uiteindelijk niet geholpen hebben, maar dan is het wel voor mezelf en de ander begrijpelijker.

Hoe ironisch is het dat ik me er soms aan erger dat mensen geen rekening met me houden of dat ik niet ‘gezien’ word. Nee gek hè? Ik doe er ook alles aan om dat voor elkaar te krijgen *rolt met ogen*… zucht… je hebt hier zulke leuke gifjes voor.

 

In herinnering – 3 jaar geleden

Het lijkt soms wel alsof de jaren voorbij vliegen. Door zo’n dag als vandaag sta ik er even bij stil, omdat het leven zoals dat was voor 12 december 2014 niet meer bestaat.

Terugblik

Alweer een jaar verder zonder mijn oudste zus. Wat vaak op 31 december of 1 januari de traditie is, doe ik sinds 3 jaar op deze dag: terugkijken op het afgelopen jaar. Als ik mijn blog van vorig jaar rond deze tijd lees, dan lees ik dingen die inmiddels veranderd zijn.

• Dat ik nog steeds niet wakker lig van mijn werk is een feit (op een paar ochtenden na vorige week, maar dat had niet alleen met mijn werk te maken). Ik wist mezelf snel weer te herpakken en te bedenken dat het niet helpt. Wat daar zeker bij helpt zijn de meditatie- en ademhalingsoefeningen die ik tegenwoordig iedere ochtend doe.
• Dat ik inmiddels een nieuwe uitdaging heb qua loopbaan, maar vorig jaar nog schreef dat ik dat zou gaan onderzoeken, omdat ik er niet geheel blij meer van werd.
• Dat ik beter naar mijn lichaam dien te luisteren, omdat me dat vorig jaar nogal eens in de steek had gelaten. Ook dat is achter de rug. Ik kan me weer normaal verplaatsen en doe van alles zonder erbij na te denken of het wel gaat met lopen.
• Dat ik de nummers van zus niet meer in mijn contactpersonenlijst van mijn telefoon heb staan. Het heeft nog even geduurd, maar sinds een aantal weken heb ik ze verwijderd.

En zo gaat het steeds verder. Het leven gaat verder, zonder haar te vergeten.

Gemis

Het blijft nog wel eens een uitdaging. Bijvoorbeeld op de momenten dat ik haar zo graag enthousiast op zou willen bellen om te vertellen wat voor leuks ik heb meegemaakt of ga doen. Of gewoon even tegen haar aan zeuren, omdat ik me alleen voel. Maar die keren dat ik me alleen voel, zijn de keren dat ik haar mis. Ik voel me nooit alleen, maar soms vliegt het me ineens bijna beangstigend echt aan als ik bedenk dat ik haar nooit meer zal zien of spreken en dat ik niemand uit kan leggen wat dat intense gevoel is. Ze is verweven in alle vezels van mijn lichaam en dan voelt het soms zo verscheurd.

Ik heb dat nog nooit met anderen om me heen gehad die zijn overleden. Niet dat ik mijn ouders niet mis, maar het komt vast doordat ik daar vrede mee heb gehad vanaf het begin, omdat dat heel natuurlijk was door hun hogere leeftijd. Tijdens je leven wen je al langzamerhand aan het feit dat je ouders ouder worden en op een keer zullen gaan overlijden. Nog steeds niet makkelijk als het dan gebeurt, maar iemand die zomaar zonder aankondiging en verwachting qua leeftijd uit je leven wordt gerukt is wat mij betreft een stuk moeilijker te verteren en te accepteren.

Verandering

Het afgelopen jaar stond vooral in het teken van kiezen voor mezelf. De dingen doen die ik écht leuk vind en me niet meer te verschuilen achter ‘ik durf niet’ of ‘doe vooral geen dingen die anderen niet van me verwachten’. Mijn passie zoeken en niet blijven hangen in ‘ik wil wat anders, maar wat dan’ en daar vervolgens niks mee doen. Ontdekken dat ik zoveel energie krijg van de dingen doen die ik erg leuk vind en dat de mensen om me heen gewoon meebewegen zonder het gek of raar te vinden. En nog fijner: ook al zouden ze dat wel vinden dat ik me daar niet meer aan stoor, omdat de enige die mijn leven kan leiden ikzelf ben en het verdomde stom is om de jaren die ik nog heb te verpesten door allerlei gedachtes die me niet verder helpen.

2018

Doordat het verrekte handig blijkt te zijn om niet alles alleen te willen doen (blijft een uitdaging) staat het aankomende jaar in het teken van een grote groep gelijkgestemden die me gaan helpen nog meer uit mezelf te halen. De buddy die ik daarbij nodig heb, is ook al gevonden en grappig genoeg is die gevonden op een bijzondere manier waarbij je gelijk weet dat dat zo heeft moeten zijn. Ik geloof er heilig in dat je als mens jezelf voortdurend kan blijven ontwikkelen. Ik hou ervan. Het is niet altijd makkelijk, maar dat hoeft ook niet. Juist de dingen die ‘wringen’ zijn de pareltjes om te onthouden, waardoor je weer verder komt.

Dus op naar 2018. Ik ben benieuwd wat ik volgend jaar om deze tijd te vertellen heb. Ik kijk er met vertrouwen naar uit.