De eerste heftige gebeurtenis op het gebied van overlijden van een dierbare was het overlijden van mijn vader. Inmiddels alweer 14 jaar geleden. In feite had ik al jaren ervoor stukje bij beetje afscheid van hem genomen. Hij heeft jaren in een verpleeghuis gezeten i.v.m. zuurstoftekort in zijn hersenen, waardoor hij een soort van dement leek en dus allang niet meer de vader was die ik had. ‘Helaas’ heb je met die vorm nog goede momenten, vooral als je fris en uitgeslapen bent, dus ik heb wel eens lopen janken als ik wegging en hij vroeg of hij mee naar huis kon, omdat het niet uit te houden was tussen al die gekke mensen. Maar ook dat heeft weer twee kanten. Er waren dus ook nog momenten dat hij wel ineens de vader was die ik had gehad. Dat hij ineens weer zorgzaam kon zijn en je echt écht aan kon kijken zoals vroeger.
Ik heb in de eerste jaren na zijn overlijden een schurfthekel gehad aan Vaderdag. Al die weken van tevoren dat er al leuk reclame voor gemaakt werd en al die gezellige foto’s van vader- en dochtermomenten die ik niet meer zou meemaken. Inmiddels weet ik beter en zijn er ook genoeg mensen om me heen die -om wat voor reden dan ook- helemaal geen leuke herinneringen hebben aan hun vader of deze nooit gekend hebben.
Tegenwoordig wil ik vooral de mooie herinneringen koesteren. En die zijn er genoeg. Mijn paps was een lieverd. Zo lief, dat als hij dan ooit kwaad werd, je in je broek pieste van angst. Je was het niet gewend en dan wist je dus dat je écht over de schreef was gegaan. Oké, wacht, we zouden het over de mooie herinneringen hebben.
Als mijn moeder trouwens boos was, dan nam mijn vader het vaak voor ons op. Helaas niet altijd door tegen mijn moeder in te gaan, maar door ons ‘achter de schermen’ te helpen. Ik weet nog dat ik een keer door mijn moeder zonder eten naar boven werd gestuurd. Een tijdje later werd er zachtjes op mijn deur geklopt. Dan kwam mijn vader stiekem een gesmeerde boterham brengen. Mijn broer deed hetzelfde (misschien was het andersom en kwam mijn broer eerst, maar dat maakt niet uit). Feit is dat ik waarschijnlijk die avond meer op had dan normaal gesproken.
Ik herinner me de fijne gesprekken die we samen hadden tijdens de afwas ’s avonds. Moet je nagaan wat ik gemist zou hebben als we toen een vaatwasser hadden gehad.
Mijn vader had een goed gevoel voor humor. Hij was altijd wel in voor een geintje. Zou ik dat van hem geërfd hebben? Als ik door mijn fotoalbums van vroeger heen blader, dan zie ik geregeld gekke foto’s van hem en van ons samen.
Dat ik hem en mijn moeder meenam op autotripjes toen ik mijn rijbewijs had (zij hadden beiden geen rijbewijs) en hij ineens heel hard ‘PAS OP’ riep, waarop ik me rot schrok en hij met de verklaring kwam dat hij alleen maar had opgelezen wat er op een bord langs de weg stond.
Hij is gestopt met roken toen hij zijn eerste hartinfarct kreeg. Toen zijn hersenen jaren daarna door een hartstilstand en een week coma niet meer goed functioneerden, was hij jaren kwijt uit zijn geheugen en dacht bijvoorbeeld dat hij weer rookte. Ik rookte zelf nog in die tijd. Toen hij na een aantal jaar niet meer thuis kon wonen, ging hij naar een verpleeghuis. Dan ging ik met hem een rondje lopen in de tuin van het verpleeghuis en rookten we achter de rozenstruiken stiekem samen een sigaretje. Om hem nou nog te behoeden voor een vroegtijdig overlijden door roken, terwijl de man alleen nog maar een schaduw van zichzelf was en inmiddels achterin de 70. Ik vond de schaarse momenten waarop hij toen gelukkig was belangrijker en als dat dan genieten van een sigaretje was… prima. Die twinkelende ondeugende ogen van hem, omdat hij er zo van genoot, ik zie ze tot op de dag van vandaag nog voor me. Uiteindelijk mijn moeder zover gekregen dat ze met enige regelmaat een pakje sigaretten meenam. Dat werd bij de verzorgers neergelegd, die hem dan vervolgens mee naar buiten namen als ze zelf gingen roken.
Het verpleeghuis organiseerde uitstapjes voor de bewoners. Zo zijn hij en ik samen met een stel andere bewoners naar Ouwehands dierenpark geweest. Hij kon toen al niet echt goed meer lopen, dus hij in de rolstoel en ik erachter. Dat zijn de momenten die ik koester. Hij vond het geweldig en ik net zo.
Op een keer waren we zijn vaste rolstoel kwijt. Ik hem in een andere gezet, maar dat was een of ander apart ding. Wel handig leek het me, want er zaten handremmen op. Althans…. dat dacht ik…. Het bleken hendels te zijn waarmee je de rolstoel kon laten zakken, waardoor degene die erin zat zo ongeveer kon liggen. Dat mijn vader en ik dat niet in de gaten hadden toen ik dacht te remmen, heeft de slappe lach bij ons beiden opgewekt. Ineens stond ik daar recht in het gezicht van mijn vader te kijken die zo ongeveer bij mij op kniehoogte ondersteboven in de stoel hing. Na even geschrokken te zijn, piesten we beiden bijna in ons broek van het lachen, omdat het zo’n idioot gezicht was. Ik kreeg hem daardoor ook niet meer omhoog in die stoel en heb het personeel moeten roepen om te helpen.
Mijn vader was vroeger altijd met zijn handen bezig. Hij bouwde bijvoorbeeld poppenhuizen voor mijn zussen, waar ik jaren later ook nog mee gespeeld heb. We hadden op zolder het befaamde ‘hok’. Als mijn vader in ‘het hok’ zat, dan was hij dus lekker aan het timmeren, zagen, dingen repareren etc. Hij is ver voordat ik geboren werd meubelmaker geweest. Helaas kwam daarmee te weinig brood op de plank, dus heeft hij gekozen voor een baan die meer geld in het laatje bracht, maar hij had het liefst met zijn handen gewerkt.
Als ik zo aan het schrijven ben, komen er zoveel herinneringen naar boven, dat ik deze blog waarschijnlijk nog 3 keer zo lang kan maken. Wie weet voer voor een volgende keer.
Conclusie van het verhaal: geniet van je vader, niet alleen vandaag op Vaderdag, maar het hele jaar door. Wie weet erger je je aan zaken van hem of ben je het niet altijd met hem eens, dat geeft niet, hij is ook maar een mens die geprobeerd heeft je zo goed mogelijk op te voeden. Als hij er niet meer is, dan is het voorgoed te laat. Maak mooie herinneringen met elkaar of met je bonusvader, je surrogaatvader, whatever, het maakt niet uit, maar geniet van elkaar zolang het nog kan.
