Alweer eventjes geleden dat ik beloofd heb om een tweede blog te schrijven over het boek met vragen dat mijn moeder voor mij heeft ingevuld een aantal jaar geleden, maar hier dan toch het vervolg. Ik had het in mijn vorige blog over de vragen die mijn moeder mij heeft gesteld aan het eind van het boek en dat ik die nooit beantwoord heb. Toch leuk om erover na te denken en ze nu alsnog te beantwoorden, alhoewel zij er niks meer aan heeft. Wie weet kijkt ze mee vanaf haar wolkje, je weet het niet.
Een paar vragen komen op hetzelfde neer, blijkbaar was ze er erg benieuwd naar of was ze er onzeker over:
- Zijn wij tekortgeschoten bij jouw opvoeding?
- Hadden wij jou vrijer moeten laten of juist niet?
- Kijk je terug op een gelukkige jeugd?
- Kijk je met blijdschap terug op de jaren bij ons thuis of had je het anders gewild? En hoe dan?
- Zou jij je jeugd over willen doen en hoe dan?
In mijn vorige blog heb ik de vraag al beantwoord of ik vind dat mijn vader en zij mij goed opgevoed hebben en of het beter had gekund. Er is vast geen ouder die niet op de een of andere manier tekort is geschoten in de opvoeding van zijn/haar kinderen. Niemand is perfect en je brengt in het leven van je kinderen je eigen rugzakje mee. Dus ja, ze zijn vast wel tekortgeschoten en nee, daar lig ik niet wakker van. Het belangrijkste is dat ik een dak boven mijn hoofd had en nooit iets tekort gekomen ben qua basisbehoeftes. En dat ik toevallig in Nederland op de wereld ben gekomen is ook iets om dankbaar voor te zijn. Ik had net zo goed in een land met oorlog en/of honger terecht kunnen komen.
Hadden ze mij vrijer moeten laten? Daar kan ik volmondig ‘ja’ op antwoorden. Ik was geen kind dat rebels werd van te strakke touwtjes, alleen is mijn gevoel van vrijheid sinds ik volwassen ben (bijna extreem) belangrijk. Zodra ik maar het idee heb dat ik verstikt wordt door opgelegde regeltjes of teveel rekening moet houden met anderen, ben ik weg.
Ik kijk best met blijdschap terug op de jaren thuis vroeger. Er zijn genoeg leuke dingen gebeurd. Voor zover ik me kan herinneren had ik een leuke band met mijn broer (waar ik het grootste deel mee opgegroeid ben, omdat mijn zussen al op mijn 7e de deur uit waren). Het voordeel van een paar oudere zussen is dat ik bij ze kon logeren. Daar deed ik meestal de dingen die thuis niet mochten. Ik realiseer me nu pas dat mijn zussen dat natuurlijk niet hadden. Maar ja, zij konden wat makkelijker het huis uit zonder schuldgevoel, omdat mijn broer en ik er nog waren. Ik vond uit huis gaan als laatste behoorlijk moeilijk toentertijd. Dus als je het hebt over of ik mijn jeugd over zou willen doen en hoe dan, dan zou ik zeker eerder het huis uit zijn gegaan.
En ik vind het op zich wel jammer dat mijn ouders me niet naar een hogere middelbare school hebben laten gaan na de basisschool. Ik had de hoogste score die je kon behalen voor de cito toets, maar mijn ouders speelden op safe. Eerst maar eens naar de mavo en als dat goed gaat, kun je altijd nog verder. Nu zullen er best kinderen zijn die juist gaan bewijzen dat het opleidingsniveau te laag is, door alleen maar tienen te halen, bij mij uitte het zich in ‘waarom zou ik meer moeite doen voor een 10 als ik er met een 6 of 7 ook gewoon kom’. Dan was ik snel klaar met mijn huiswerk en kon ik lekker (buiten) gaan spelen.
Het is wat het is, ik kan het niet meer overdoen. Het is ook geen spijt hebben van, want daar heb je niks aan, maar meer opkomen voor mezelf had voor mij persoonlijk beter geweest.
Dan lees ik in het boek bij de vraag aan haar wat voor kind ik in haar ogen was, dat ze me een doorzetter vond, een bijdehante ka (waar zij overigens ‘kraai’ van heeft gemaakt) en dat ik mijn mond opendeed als iets me niet zinde. Grappig toch hoe je allemaal je eigen belevingswereld hebt.
En dan staat er opeens de vraag of ik gelukkig ben. Ik denk dat iedere ouder dat graag wil voor zijn/haar kinderen. En ja, ik ben over het algemeen gelukkig. Ik tel mijn zegeningen en ben blij met de kleine dingen. Inmiddels weet ik dat je overal van leert en dat je meer leert van de dingen waar je tegenaan loopt dan wanneer alles alleen maar goed gaat. Dat kan ook niet. Hoe positief ik ook in het leven sta, er zullen altijd tegenslagen zijn. Wat ik vooral leer van de tegenslagen is het vertrouwen erin hebben dat wat er ook gebeurt, ik weet hoe sterk ik ben en dat ik er altijd wel weer uit zal komen.
‘Heb je de goede keuzes gemaakt of niet?’ vraagt ze zich af.
Misschien niet altijd, maar de grote keuzes waren goed, alleen hadden er een aantal wat eerder in de tijd gemaakt kunnen worden. En wie weet was ik er dan nog wel niet aan toe geweest. Ik leg dit alleen maar langs de lat van wat ‘normaal’ schijnt te zijn in een mensenleven. Zo normaal ben ik eigenlijk niet, dus…. laat het gaan.
Je merkt duidelijk in het boek als ik het zo doorblader, dat ze het enorm moeilijk heeft gevonden om niet door te mogen leren van haar ouders. Ze moest zodra de leerplicht niet meer gold van school af om haar moeder te helpen. Dat was in die tijd jonger dan tegenwoordig, dus met haar 13e was ze de huishoudelijke hulp van haar ouders. Ondankbaar ook eigenlijk dat ik dan lekker flierefluitend mijn schooltijd heb doorlopen, terwijl zij graag had willen leren en dat niet mocht.
Haar ‘grootste’ blunder? Dat er op school een leraar was die de bijnaam ‘de beer’ had (waarvan zij nog geen weet had). Toen deze leraar een keer wat aan haar vroeg zei ze: ‘Ja meneer De Beer.’ denkende dat het zijn echte naam was. De hele klas in een deuk en de leraar legde even fijntjes uit dat hij wist dat dat zijn bijnaam was.
Wat vond ze dat mannen van vrouwen kunnen leren en andersom? ‘Mannen moeten niet zo kleinzerig zijn!’ Dat ‘andersom’ gedeelte heeft ze maar wijselijk weggelaten.
En waar zou ze de wereld voor willen waarschuwen. Zo te lezen nog steeds relevant…
‘Niet altijd maar meer en meer willen. Wees ook eens tevreden, daar kom je verder mee dan alleen maar hebben, hebben, want dan heb je nooit genoeg en daar word je nooit tevreden van.’
